Κυριακή Β’ Νηστειών: Η θεραπεία του παραλυτικού στην Καπερναούμ (Μάρκ. 2,1-12)

Ο Χριστός χορηγεί την άφεση-πνευματική θεραπεία, καθώς και την σωματική υγεία: Η θεραπεία του παραλυτικού στην Καπερναούμ (Μάρκ. 2,1-12)

Του Μιχαήλ Γ. Χούλη, Θεολόγου

Όταν ο Ιησούς στην ουσία εξεδιώχθη από τη χώρα των αχάριστων Γεργεσηνών, αν και εκεί θεράπευσε δύο περιπτώσεις δαιμονοληψίας (Μθ. 8,28-34), πέρασε δια μέσου της λίμνης στο απέναντι μέρος και ήρθε στην Καπερναούμ, τη δική του πόλη, αφού ήταν το κέντρο της δράσεώς του (Μθ. 9,1). Εκεί διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι (Μκ. 2,1). Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε κι έξω από την πόρτα. Και τους κήρυττε το λόγο του (περί της βασιλείας του Θεού και περί μετανοίας). Δεν παρέλειπε να τους διδάσκει ο Κύριος όχι μόνο τα Σάββατα στη Συναγωγή, αλλά και τις καθημερινές και μάλιστα σε ιδιωτικές κατοικίες. Αυτό μας μαθαίνει ότι όπου βρίσκουμε ευκαιρία και κατάλληλο χρόνο οφείλουμε να μιλάμε για τον Χριστό και τη βασιλεία Του.

Έρχονται τότε μερικοί προς αυτόν φέρνοντας έναν παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα (ορισμένοι φίλοι ή συγγενείς του, που οδηγούν τον κατάκοιτο στον μοναδικό ουράνιο γιατρό, δεδομένου ότι όλοι οι άλλοι γιατροί είχαν αποτύχει). Και επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας της κοσμοπλημμύρας, ανέβηκαν δια της εξωτερικής σκάλας (ή πέρασαν από γειτονική στέγη), έβγαλαν τα κεραμίδια της στέγης πάνω από εκεί που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα, και κατέβασαν το (μικρό) κρεβάτι πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παραλυτικός. Όταν είδε ο Ιησούς τη μεγάλη πίστη τους (τόσο των φερόντων όσο και του ιδίου του ασθενούς), είπε στον παράλυτο: «Παιδί μου» (τον ονομάζει έτσι λόγω της πίστης του ή επειδή ο Χριστός ως Θεός είναι ο δημιουργός του), -«βασανισμένε άνθρωπε» τον ονομάζει ο Χριστός στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο- «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες (σου)». 2.000 χρόνια πριν την εποχή μας ο Ιησούς ως Θεάνθρωπος γνώριζε πως η βεβαρημένη από πάθη, ενοχές και τύψεις ψυχή επηρεάζει δυσμενώς και το σώμα, το οποίο ακολούθως και σε αρκετές περιπτώσεις νοσεί, και ότι «χρη ιαθήναι πρώτον το αίτιον», δηλαδή ότι η θεραπεία βρίσκεται στην επιστροφή του ανθρώπου στην οδόν της σωτηρίας και στο δρόμο των εντολών του Κυρίου. Διότι η ψυχή ασθενεί προ του σώματος και πρώτη αυτή χρειάζεται θεραπεία. Οδηγεί ο Κύριος την σκέψη του παραλυτικού (ο οποίος άλλωστε αναρωτιόταν αν θα μπορούσε να ιατρευθεί ένεκα των πολλών του αμαρτιών) στην αιτία της νόσου που είναι πνευματική (οφείλεται εξάλλου και στην φθορά της αποκοπείσης εκ Θεού, ένεκεν της προπατορικής αμαρτίας, φύσεως), και στην άφεση, που είναι η, δια της πανσθενούς δόξης του Χριστού, πηγή της θεραπείας της ψυχής -χωρίς να σημαίνει πως υποχρεωτικά ο Θεός θεραπεύει δι’ αυτής (της αφέσεως) κάθε σωματικό νόσημα. Όταν μάλιστα ο άνθρωπος φέρει με πίστη κάθε δοκιμασία, τότε θεωρείται πνευματικά υγιής, άσχετα αν είναι και σωματικά υγιής.

Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς, νομοδιδάσκαλοι και Φαρισαίοι (αναζητούντες αφορμήν για να τον παγιδεύσουν) και συλλογίζονταν ΚΑΡΔΙΑΚΑ (δια του όλου εσωτερικού τους κόσμου), διότι δεν τολμούσαν λόγω του πλήθους να εκφέρουν δημοσίως γνώμη: «Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, βλασφημώντας τον Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνον ένας, ο Θεός;» Σκανδαλίζονταν δυστυχώς από φθόνο και πονηρία, αν και τον είχαν δει και ακούσει επανειλημμένως και μοναδικώς, εξ ιδίας εξουσίας να συμπληρώνει τον Νόμο, βαριές αρρώστιες να θεραπεύει, τρικυμίες να ηρεμεί, δαιμονισμένους και επιληπτικούς να ελευθερώνει, λεπρούς να καθαρίζει και αργότερα νεκρούς να εγείρει, ως αληθής Μεσσίας και Υιός του Θεού. Δούλοι των παθών τους καθώς ήσαν, δεν ημπορούσαν να αναγνωρίσουν τον Χριστό ως Θεό, αν και δια των υπερφυσικών θαυμάτων που επιτελούσε και επιτελεί, αποδείκνυε και αποδεικνύει στην ιστορία ποιος ήταν και είναι. Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς, ως Θεάνθρωπος και ίσος προς τον Πατέρα,  ότι αυτά σκέπτονται –διότι μόνο ο Θεός γνωρίζει τα βάθη των καρδιών (Β΄ Παραλ. 6,30/ Ψαλμ. 7,10). Ακόμη: Αν ο Ιησούς δεν ήταν Θεός επί της γης αλλά πλάνος και ψεύτης, δεν θα μπορούσε να εκτελέσει τις υπερφυσικές ενέργειες που έκανε, διότι ο ίδιος ισχυριζόταν πως είναι Θεός και, αν ο ισχυρισμός αυτός ήταν ψευδής, δεν θα του επέτρεπε ο Θεός να θαυματουργεί (βλ. Ιω. 14,7-11/ Ιω. 1,1-14/ αποδοχή των λόγων του απ. Θωμά: Ιω. 20, 28-29. Ακόμη Πράξ. 20,28/ Φιλιπ. 2,5-7/ Α΄Ιω. 5,20 κ.α.).

Τους λέγει λοιπόν: «Γιατί κάνετε εσείς (σε αντίθεση με το λαό) αυτές τις σκέψεις στην καρδιά σας (από κακή προαίρεση)»; -Ήτοι, αφού μόνο ο Θεός γνωρίζει τι κρύβεται στις ανθρώπινες καρδιές, γιατί εγώ που γνωρίζω τι διαλογίζεστε (άρα είμαι όντως ο Υιός του Θεού), ισχυρίζεστε ότι δεν μπορώ να συγχωρήσω αμαρτίες; Και συνεχίζει ο Χριστός: «Τι είναι ευκολότερο να πω στον παραλυτικό: “σου συγχωρούνται οι αμαρτίες”, ή να του πω “σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και βάδιζε”»; (Εσείς θεωρείτε δυσκολότερο να γίνει το δεύτερο, αφού το πρώτο δεν ελέγχεται δια της εμπειρίας. Επομένως δια του δευτέρου, που είναι το φανερό, θα σας αποδείξω την θεϊκή μου δύναμη και εξουσία να θεραπεύω την ασθένεια της ψυχής, που είναι το αφανές αλλά και το μείζον). «Για να μάθετε (από εδώ και πέρα) ότι ο Υιός του Ανθρώπου (Δανιήλειος τίτλος του Μεσσία, που έχει αναφορά στον Ιησού) EXEI την εξουσία (αφ’ εαυτού) να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες (βλ. Ιω. 5,21-27 & 17,2, Πράξ. 5,31)» -λέγει τότε στον παράλυτο: “Σ’ εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου (για να φανεί η τελεία ίασή του και να μη νομισθεί φαντασία το γεγονός) και πήγαινε στο σπίτι σου”» -στους συγγενείς σου, που τώρα θα είναι και αυτοί μάρτυρες της αποκτηθείσης υγείας σου. Επιπλέον, αν ήταν ο Χριστός συμφεροντολόγος και θρησκευτικός δημαγωγός θα κρατούσε κοντά του τον θεραπευθέντα παραλυτικό και θα τον επιδείκνυε  στις συναναστροφές του με τους Φαρισαίους, θέλοντας να καταστήσει αυτούς άναυδους. Ακόμη, δεν θα έδιδε πολλές φορές εντολή να σιωπήσουν προς το λαό οι μαθητές του και να μην διαδώσουν τα μοναδικά και πάμπολλα θαύματα που έκανε.

Στη συνέχεια ο ιαθείς σηκώθηκε αμέσως, και, αφού πήρε το κρεβάτι του μπροστά στα βλέμματα όλων (τώρα πλέον δια του Ιησού Χριστού νικώνται της φύσεως οι όροι, και ο βασταζόμενος υπό του ‘κραββάτου’ βαστάζει πλέον εκείνος τον ‘κράββατόν’ του), βγήκε έξω, ώστε έμειναν όλοι έκπληκτοι και θαύμαζαν (και φοβήθηκαν συνάμα ένεκα της παρουσίας θείας και υπερφυούς ενεργείας) -πάντοτε δημοσίως θαυματουργούσε ο Χριστός, στο φως της ημέρας και μπροστά σε πλήθος λαού- ενώ δόξαζαν το Θεό και έλεγαν: «Τέτοια πράγματα δεν έχουμε δει ποτέ μέχρι τώρα» (Μάρκ. 2,1-12/ Μθ. 9,1-8/ Λκ. 5,17-26). -Και πήγε πράγματι ο πρώην παράλυτος στο σπίτι του (Ματθ. 9,7).

Δεν θα μπορούσε δηλαδή να θεραπεύσει ο Χριστός την ασθένεια, που είναι η συνέπεια, αν δεν μπορούσε να απομακρύνει, δια της αφέσεως (και πρωτύτερα μετανοίας του ανθρώπου), και την ίδια την αμαρτία, αποτυχία, αστοχία και απομάκρυνση από το θέλημα του Θεού. Δεδομένου πως με ένα του λόγο μπορούσε να θεραπεύσει πλήρως το σώμα, είναι και θεο-λογικό (και η εγγύηση) να λεχθεί ότι θεραπεύει και την ψυχή (από κάθε πάθος και αμαρτία), ως ελευθερωτής και Λυτρωτής τών εν μετανοία προστρεχόντων στην παντοδύναμη Χάρη Του, δωρίζοντας έτσι την μεγαλύτερη ευεργεσία και ευλογία στα ανθρώπινα. Ο Ιησούς, τέλος, μεταβίβασε έκτοτε την εξουσία τού δεσμείν και λύειν τις αμαρτίες, δια των αποστόλων, στην Εκκλησία του και στους ιερείς (οι οποίοι καταστάθηκαν πλέον όργανα για την συγχώρηση των του λαού ανομημάτων), διότι λέγει: «Σας βεβαιώνω πως ό,τι κρατήσετε ασυγχώρητο στη γη, θα είναι ασυγχώρητο και στον ουρανό. Και ό,τι συγχωρήσετε στη γη, θα είναι συγχωρημένο και στον ουρανό» (Μθ. 18,18). Και πάλι μετά την ανάστασή του, αφού φύσηξε στα πρόσωπα των μαθητών, τους λέγει: «Λάβετε Πνεύμα Άγιο. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι συγχωρημένες. Σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι» (Ιω. 20, 22-23). Άλλωστε και στην Παλαιά Διαθήκη αναγράφεται: «Ο ιερέας θα κάνει την τελετουργία της εξιλέωσης… έτσι θα συγχωρηθεί ολόκληρη η ισραηλιτική κοινότητα, μαζί και οι ξένοι…»  (Αριθμοί 15, 25-27).

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:                                                                                                                                                                                 ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

Υπομνήματα εις το κατά Ματθαίον, κατά Μάρκον και κατά Λουκάν Ευαγγέλια, Π.Ν. Τρεμπέλα, εκδ. Ο Σωτήρ, Αθ., ετών αντίστοιχα 1989, 1993, 1995

Εικόνα: από www.catichisis.gr