Η Μαρία η Μαγδαληνή, ο ‘αλλοιωμένος’ Ιησούς, ο Μ. Κωνσταντίνος και τα γνωστικά ‘ευαγγέλια’ στον Κώδικα ντα Βίντσι

Η Μαρία η Μαγδαληνή, ο ‘αλλοιωμένος’ Ιησούς, ο Μ. Κωνσταντίνος και τα γνωστικά ‘ευαγγέλια’ στον Κώδικα ντα Βίντσι

Του Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Για να ενημερώσουμε ιστορικά και χριστιανικά τους αναγνώστες, αλλά και τους θεατές της κινηματογραφικής, ομώνυμης με το βιβλίο, ταινίας, των οποίων η θρησκευτική συνείδηση υποσκάπτεται ύπουλα και ανιστόρητα από την μυθιστορηματική πλοκή του βιβλίου, επανερχόμαστε στο βιβλίο του Νταν Μπράουν για να σημειώσουμε τα εξής:

Το «μήνυμα» που ο συγγραφέας του Κώδικα, Dan Drown, προσπαθεί να «περάσει» στο ευρύ κοινό είναι: α) η υποτιθέμενη αλήθεια πως ο Χριστός και η Μαρία η Μαγδαληνή δεν ήσαν μόνο παντρεμένοι, αλλά ότι είχαν αποκτήσει και παιδιά, β) ότι το αιώνιο «μυστικό» είναι δήθεν ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός, ούτε ποτέ λατρεύτηκε από τους πρώτους χριστιανούς σαν Θεός, γ) ότι υπήρχε πλάι στο Θεό η λατρεία μιας θηλυκής θεότητας, που στο μυθιστόρημα αντιπροσωπεύεται από την Μαρία την Μαγδαληνή, δ) ότι η «αλήθεια» αυτή εκδιώχθηκε από τα ευαγγέλια αργότερα, από τον Μ. Κωνσταντίνο, σε συνεργασία με τους άνδρες ιερείς, και πως με τους νόμους του κράτους επιβλήθηκε ο Χριστός σαν Θεός, και ε) ότι το Άγιο Δισκοπότηρο είναι δήθεν η γονιμότητα της Μαρίας της Μαγδαληνής και πολλά αρχαία γνωστικής υφής έγγραφα, που πιστοποιούν την υποτιθέμενη αυτή αλήθεια.

Τι από τα προηγούμενα ισχύει; Ουσιαστικά κανένα!

α₁) Καμία πηγή των χρόνων του Ιησού, Βιβλική ή εξωΒιβλική, δεν προσφέρει έστω και μια εμπεριστατωμένη απόδειξη για τη υπόθεση εγγάμου βίου Του, α₂) Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε δεν υπήρχε λόγος να το αποκρύψουν οι ευαγγελιστές και ο απ. Παύλος, διότι ούτε σχέδιο υπήρχε απόκρυψης στοιχείων και λεπτομερειών της ζωής του Χριστού (αφού άλλωστε κήρυττε πάντα ανοιχτά και δημόσια), ούτε απαγορευόταν στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία να παντρεύονται οι ιερείς, α₃) Στο Α’ Κορ. 9,4-6, ο απόστολος των εθνών προβάλλει ως επιχείρημα του δικαιώματος που είχε σύναψης γάμου (αν και προτίμησε την αγαμία χάριν του Ευαγγελίου) το παράδειγμα των αποστόλων, των αδελφών του Κυρίου και του Πέτρου, οι οποίοι είχαν οικογένεια. Εάν ό Χριστός ήταν έγγαμος, ο Παύλος θα είχε την καλύτερη ευκαιρία να κατοχυρώσει και το δικό του δικαίωμα του νυμφεύεσθαι. Δεν το έκανε, διότι απλούστατα ο Χριστός δεν ήταν έγγαμος, α₄) Κάτω από τον Σταυρό του Κυρίου, λίγο πριν να ξεψυχήσει, είχαν μαζευτεί πολλές πιστές ακόλουθες του Θεανθρώπου μαζί με την μητέρα Του και τον μαθητή της αγάπης. Για άλλη μια φορά δεν γίνεται λόγος για σύζυγο, αφού εξάλλου ο αρχηγός της ζωής, λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα Του, ανέθεσε την φροντίδα της μητέρας Του στον ευαγγελιστή Ιωάννη, α₅) Ενώ σε διάφορα αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης αναφέρονται τα μέλη της οικογένειας του Ιησού (η μητέρα του, οι αδελφοί και αδελφές του), πουθενά δεν αναφέρεται σύζυγος, ούτε φυσικά αναφέρεται πιθανή κατάσταση χηρείας Του, α₆) το ότι ο Χριστός δεν ήταν αναγνωρισμένος επίσημα σαν ραβίνος (για να είναι υποχρεωμένος από τις συνήθειες της εποχής να είναι έγγαμος), το ότι ο Παύλος προτρέπει σε αγαμία τους πιστούς (Α’ Κορ. 7) ως χαρισματική κατάσταση χάριν της βασιλείας των ουρανών (χωρίς να θεωρεί αμάρτημα το γάμο), το ότι οι Κοινότητες του Κουμράν αποτελούντο από άγαμα μέλη με έντονες ασκητικές τάσεις και τέλος το ότι ο ίδιος ο Χριστός κηρύττει ως ιδεώδη τρόπο χριστιανικής ζωής έναν ηθελημένο ευνουχισμό (καρδιακό και ασκητικό) για την είσοδο στην Βασιλεία των Ουρανών (Ματθ. 19,10-12), οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο ίδιος υπήρξε άγαμος, α₇) Άλλωστε, εφόσον ο Χριστός είναι ο ενσαρκωμένος Θεός, που όταν ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου» πήρε και σάρκα και ψυχή ανθρώπινη για να σώσει την πεσμένη ανθρωπότητα, είναι λογικό και θεολογικό να μην έχει ανάγκη γυναίκας, έρωτος και οικογένειας, αφού ήταν και είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και η αποστολή Του ήταν διαφορετική, και, α₈) αν είχε παιδιά ο Χριστός, δεν θα ήταν πλέον ο Μονογενής Υιός του Θεού, αφού και τα παιδιά του θα ήσαν υιοί θεού.

β) Από ιστορικής και χριστιανικής πλευράς, ο Χριστός αναγνωρίζεται ως Θεός εξαρχής στην Πρώτη Εκκλησία, γεγονός που πιστοποιείται τόσο από τις επιστολές του απ. Παύλου (που χρονολογούνται από το 51 μ.Χ.), τα ίδια τα Ευαγγέλια και τις Πράξεις των αποστόλων (από το 60 μ.Χ. κ.ε.), όσο και από τα μονογράμματα – σύμβολα που έχουν βρεθεί στις Κατακόμβες για τον Χριστό, αλλά και από πολλά ρωμαϊκά και πρωτοχριστιανικά κείμενα του 1^ου και 2^ου αιώνα (οι επιστολές του Ιγνατίου, η προς Διόγνητον επιστολή, ο Ιππόλυτος, ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας, ο Αθηναγόρας, ο Ειρηναίος, ο Τερτυλλιανός κ.α.).

γ) Ακόμη, o Θεός δεν έχει εκ φύσεως φύλο, δεν είναι ούτε άντρας ούτε γυναίκα, αλλά πνεύμα. Επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για αιώνιο θηλυκό ή για θηλυκή θεότητα, διότι τέτοιες αντιλήψεις είναι τελείως ανθρωποπαθείς και πηγάζουν από την προϊστορική και ειδωλολατρική αρχαιότητα.

δ) Οι αλήθειες που περιγράφουν και διδάσκουν τα Ευαγγέλια δεν είναι εφεύρεση του Μ. Κωνσταντίνου, ο οποίος άλλωστε, παράλληλα με την εύνοιά του προς τον Χριστιανισμό, είναι τεκμηριωμένο ότι δεν καταπολέμησε ευθέως και την ειδωλολατρική θρησκεία. Στην εποχή του Μ. Κωνσταντίνου (αλλά και εξαρχής όπως είπαμε) η συνείδηση της Εκκλησίας είχε φυσικά διαμορφωμένη άποψη για τον Τριαδικό Θεό, το πρόσωπο και την Θεανδρική φύση του Κυρίου κ.λπ. Και εκατομμύρια άνθρωποι ήσαν χριστιανοί, ή είχαν ήδη πεθάνει, βασανιζόμενοι στα αμφιθέατρα και τις ρωμαϊκές αρένες, γιατί πίστευαν στον Χριστό ως Θεό.

ε) Ο Dan Brown ισχυρίζεται ότι βασίζεται στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας και στα Γνωστικά Ευαγγέλια, ενώ απορρίπτει τα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Τα Χειρόγραφα όμως της Νεκράς Θάλασσας δεν περιέχουν τίποτε το χριστιανικό, παρά μόνο τμήματα της Παλαιάς Διαθήκης και άλλα αποσπασματικά κείμενα, χωρίς καμία αναφορά στον Χριστό, ούτε φυσικά στο άγιο δισκοπότηρο. Τα γνωστικά τώρα «ευαγγέλια» (του Θωμά, του Φιλίππου, της Μαρίας, των Αιγυπτίων και της Αληθείας) δανείζονται τα ονόματα μαθητών του Χριστού για να προσδώσουν κύρος στα γραφόμενά τους, δεν είμαστε σίγουροι για το αρχικό τους περιεχόμενο, ενώ οι περισσότεροι μελετητές τα χρονολογούν από τον 3^ο αιώνα κ.ε. Δεν διαθέτουμε ακόμη πλήθος χειρογράφων, όπως αντίθετα ισχύει για τα κείμενα της Αγίας Γραφής (διαθέτουμε 24.000 περίπου χειρόγραφα που περιέχουν μεγαλύτερα ή μικρότερα τμήματα της Αγίας Γραφής), και δεν μπορούμε να πιστοποιήσουμε την ακεραιότητά τους. Παραποιούν την Καινή Διαθήκη και είναι κείμενα παράγωγα και όχι πρωτότυπα των αγίων Γραφών.

Τέλος, η σωτηρία στον Χριστιανισμό και ιδιαίτερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν επιτυγχάνεται μέσω της αριστοκρατικής, βιολογικής ή συγγενικής σχέσης του ανθρώπου με τον Χριστό, ή τους υποτιθέμενους γενεαλογικούς απογόνους Του (στην ουσία πρόκειται για προσπάθεια των αποκρυφιστικών κύκλων της Ευρώπης να επιβάλλουν μια δήθεν θρησκευτική και εξ αίματος, απευθείας από τον Ιησού Χριστό, αριστοκρατία), αλλά με την κατά χάριν μέθεξη των ακτίστων ενεργειών του Θεού, με τις οποίες επισκέπτεται το Άγιο Πνεύμα τους πιστούς, όταν εκείνοι ζουν με μετάνοια, ταπείνωση και αγάπη.

 Συμπερασματικά λέμε ότι με το βιβλίο Κώδικας Ντα Βίντσι ο συγγραφέας προσπαθεί να χτυπήσει την πίστη της Εκκλησίας ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Ο συγγραφέας επιτίθεται και εναντίον της ανθρωπότητας του Χριστού, αφού τον θεωρεί ατελή άνθρωπο με αδυναμίες. Επιτίθεται ακόμη εναντίον της Εκκλησίας, και την κατηγορεί ότι μέχρι τώρα βασίζεται στην απάτη και το ψεύδος. Προσοχή λοιπόν στις αντιχριστιανικές προκλήσεις της εποχής μας, απέναντι στις οποίες οφείλουμε να είμαστε ενημερωμένοι και μυστηριακά ενωμένοι με τον Τριαδικό Θεό, εν τη Εκκλησία Αυτού, που είναι το σώμα του Χριστού παρατεινόμενο στους αιώνες.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ – ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1. Darrell L. Bock, «Κώδικας Ντα Βίντσι – Λογοτεχνική Φαντασία και χριστιανική θρησκεία», εκδ. Περίπλους, Αθ. 2004
2. Simon Cox, «Σπάζοντας τον Κώδικα Ντα Βίντσι», εκδ. Έσοπτρον, Αθ. 2004
3. Νταν Μπερστάϊν, «Τα απόκρυφα του Κώδικα Ντα Βίντσι», εκδ. Καστανιώτη, Αθ. 2005
4. «Ορθόδοξης Ομάδας Δογματικής Έρευνας», Ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο. Άρθρο: «Τα Ευαγγέλια των Γνωστικών: Είναι αυθεντικά;» (του Douglas Groothuis).
5. Ιωάννη Καραβιδόπουλου, «Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη», εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλ. 1998
6. Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου, «Ιησούς, ο Χριστός, Στην Αγία Γραφή και στην Ζωή της Εκκλησίας», Μιχαήλ Χούλη, έκδοση Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, Τήνος 2005

Εικόνα: www.dogma.gr