Η αρετή της ανεξικακίας

Αυτές τις μέρες, (μετά την Ανάσταση), διαβάζονται οι Πράξεις των Αποστόλων στην Εκκλησία, δηλαδή οι μέρες και τα έργα των Αποστόλων. Θαυμάζει κανείς την ανεξικακία τους και την αγάπη τους προς όλους. Είναι άξιο θαυμασμού, το ότι ξεκινάνε να κηρύττουν το Ευαγγέλιο, μέσα στην Ιερουσαλήμ, μέσα στην στοά του Σολομώντα, ανάμεσα στους Γραμματείς και Φαρισαίους, ανάμεσα στους Ιουδαίους, ανάμεσα σε όλους αυτούς που Σταύρωσαν και θανάτωσαν τον Ιησού Χριστό. Και τι τους κηρύττουν; Κηρύττουν μετάνοια, υπόσχονται άφεση αμαρτιών, κηρύττουν Πίστη στον Χριστό, ουράνια βασιλεία, τους μιλούν για τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Τι άλλο φανερώνει αυτό, παρά προθυμία στο να ευεργετήσουν εκείνους που θανάτωσαν Σταυρώνοντας τον Κύριο; Τι άλλο είναι παρά τέλεια ανεξικακία και αμνησικακία; Και δεν φάνηκαν ευεργέτες μόνο απέναντι σε αυτούς που Τον Σταύρωσαν, αλλά και σε αυτούς που τους ίδιους τους Απόστολους τους κυνήγησαν, τους φυλάκισαν και τους κακοποίησαν.
Όταν οι άρχοντες και οι πρεσβύτεροι και οι Γραμματείς και ο Άννας ο Αρχιερέας και ο Καϊάφας, άκουσαν ότι οι Απόστολοι κηρύττουν τον Ιησού Χριστό, τότε τους φοβέρισαν και τους απαγόρευσαν να μιλούν για τον Χριστό. Τι έκαναν όμως οι Απόστολοι; Μήπως θύμωσαν ή τους φοβέρισαν ή σιώπησαν; ή τους απείλησαν με αιώνια κόλαση και τιμωρία; Όχι, αλλά με απόλυτη ηρεμία και πραότητα τους είπαν «Μας είναι αδύνατον να να μην μιλάμε για αυτά που είδαμε και ακούσαμε» Τότε τους έδεσαν και τους φυλάκισαν και ακόμα και όταν άγγελος Κυρίου τους ελευθέρωσε από τα δεσμά τους, αυτοί παρέμεναν εκεί γύρω και κήρυτταν με θάρρος. Και πάλι με στρατιωτική φρουρά τους έπιασαν και τους οδήγησαν στο Συνέδριο. Και εκεί τους έδειραν, τους έβρισαν, τους έδιωξαν κακήν κακώς. Και πάλι αυτοί ούτε θύμωσαν, ούτε τους κράτησαν κακία, ούτε σκυθρώπασαν, ούτε λυπήθηκαν, ούτε σταμάτησαν το κήρυγμα, αλλά αντιθέτως «επορεύοντο χαίροντες από προσώπου του Συνεδρίου, ότι υπέρ του ονόματος αυτού κατηξιωθήσαν ατιμασθήναι» (Πραξ,ε, 41). Η πλήρης ανεξικακία. Θεωρούν δόξα και τιμή την καταφρόνηση και την ατιμία, Τους προξενούν χαρά και αγαλλίαση οι ραβδισμοί. Ακόμα και μετά από τις ύβρεις και τις ατιμίες, προθύμως, κάθε μέρα, και σε αυτούς που τους έβρισαν και τους κακοποίησαν, συνέχιζαν να κηρύττουν τον λόγο της σωτηρίας «πάσάν τε ημέραν εν τώ ιερώ καί κατ’ οίκον ουκ επαύοντο διδάσκοντες καί ευαγγελιζόμενοι Ιησούν τόν Χριστόν». (Πραξ,ε, 42).
Και εμείς σήμερα; Αλίμονο! Όχι να μας πουν κάτι ή να μας υποδείξουν να σιωπήσουμε. Και μόνο σημάδια θυμού ή σκυθρωπότητας να μας δείξει κάποιος, αμέσως κακίζουμε και σιωπούμε, κλείνουμε το στόμα μας, στρέφουμε το πρόσωπο μας αλλού και εγκαταλείπουμε τον άλλο και μάλιστα, νομίζουμε ότι καλώς κάνουμε…
Ο απόστολος Παύλος μας λέει ότι «χωρίς Πίστεως αδύνατον ευαρεστήσαι» (Εβρ. Ια’ 6) Κανείς όμως δεν πιστεύει χωρίς κήρυγμα: «Πως δε πιστεύσουσι», λέει, «ου ουκ ήκουσαν; Πως δε ακούσουσι χωρίς κηρύσσοντος;» (Ρωμ. ι, 14). Πράγματι οι Απόστολοι στάλθηκαν από τον Θεό να κηρύξουν σε όλο τον κόσμο την Ευαγγελική Πίστη. (Μαρκ. ιστ, 15) Χωρίς όμως το δώρο της ανεξικακίας και της αμνησικακίας,, δηλαδή αν οι Απόστολοι ήταν μνησίκακοι, εκδικητικοί, αν δεν ευλογούσαν όταν τους έβριζαν, αν οργίζονταν και έφευγαν μακριά από τους εχθρούς τους με κατάρες και ανταποδόσεις ύβρεων, θα πίστευαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι; Όχι. Θα σταματούσε το κήρυγμα, θα έμεναν οι άνθρωποι στο σκοτάδι. Κατόρθωμα λοιπόν της ανεξικακίας των Αποστόλων είναι αυτή η επιστροφή του κόσμου στην αληθινή Πίστη, την οποία ανεξικακία αυτή την τόσο μεγάλη αρετή, παρακαλούμε τον άγιο Θεό, να αποστείλει πλουσιοπάροχα σε όλους μας.

Επεξεργασία από το Κυριακοδρόμιο του Νικηφόρου Θεοτόκη

Δημιουργία αρχείου Μάιος 2016

Ορθόδοξες Απαντήσεις