Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Πελαγίας τῆς Παρθένου.

 Κρημνῷ φυγοῦσα κρημνόν αἰσχύνης μέγαν,

Κρημνεῖς τόν ἐχθρόν εὐφυῶς Πελαγία.

 Αὐ­τή ἔ­ζη­σε στά χρό­νια τοῦ αὐ­το­κρά­το­ρα Νουμεριανοῦ, κα­τά τό ἔ­τος 284, πα­τρί­δα ἔ­χον­τας τήν Ἀν­τι­ό­χεια τῆς Συ­ρί­ας καί κα­τα­γω­γή ἀ­πό ἔν­δο­ξο γέ­νος. Ὅ­ταν ἔ­μα­θε ὁ ἄρ­χον­τας τῆς Ἀν­τι­ό­χειας ὅ­τι ἦ­ταν Χρι­στια­νή, ἔ­στει­λε στρα­τι­ῶ­τες γιά νά τήν συλ­λά­βουν. Οἱ στρα­τι­ῶ­τες πη­γαί­νον­τας, πε­ρι­κύ­κλω­σαν τό σπί­τι της, γιά νά τήν ἁρ­πά­ξουν. Μό­λις τό ἔ­μα­θε αὐ­τό ἡ Ἁ­γί­α, ζή­τη­σε νά τήν περι­μέ­νουν λί­γο. Οἱ στρα­τι­ῶ­τες πεί­σθη­καν. Τό­τε ἡ μα­κά­ρια, ἀ­φοῦ στά­θηκε ­πρός τήν ἀ­να­το­λή, στό μέ­ρος ὅ­που προ­σευ­χό­ταν, σή­κω­σε τά χέ­ρια μα­ζί καί τά μά­τια της στόν οὐ­ρα­νό καί προ­σευ­χή­θη­κε γιά πολ­λή ὥ­ρα πρός τόν Θε­ό, πα­ρα­κα­λῶντας νά μή πα­ρα­δο­θῆ στούς στρα­τι­ῶ­τες, ἀλ­λά ἁ­γνή καί παρ­θέ­νος νά ἀ­πέλ­θη σ’ αὐ­τόν. Ἔ­πει­τα ἀ­φοῦ γκρε­μί­σθη­κε, πα­ρέ­δω­σε τήν ἁ­γί­α της ψυ­χή στά χέ­ρια τοῦ Θε­οῦ.

  Ἡ Ἁγία Ταϊσία, ἡ πρότερον πόρνη, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

 Ἐκ τοῦ ρύπου σμηχθεῖσα τῆς ἀσωτίας,

Φαιδρά πρόσεισι τῷ Θεῷ Ταϊσία.

 Αὐ­τή ἀ­πό τήν παι­δι­κή της ἡ­λι­κί­α πα­ρα­κι­νή­θη­κε ἀ­πό τήν μη­τέ­ρα της  καί ἔ­γι­νε ἐρ­γα­στή­ριο τοῦ Δι­α­βό­λου. Ἀ­φοῦ δι­δά­χθη­κε ὕ­στε­ρα ἀ­πό τόν Ὅ­σιο Παφ­νού­τιο τόν Σι­δώ­νιο καί πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε σω­στά, ὅ­τι ὑ­πάρ­χει με­τά­νοι­α καί δί­νε­ται συγ­χώ­ρη­σις ἁ­μαρ­τι­ῶν ἀ­πό τόν Κύ­ριο, γι’ αὐ­τό μοί­ρα­σε ὅ­λη τήν πε­ρι­ου­σί­α της στούς φτω­χούς, ἡ τιμή τῶν ὁ­ποί­ων ἦ­ταν τε­τρα­κό­σια λί­τρα χρυ­σοῦ. Ἔ­πει­τα, ἀ­φοῦ ἔ­κλει­σε τόν ἑ­αυ­τό της μέ­σα σέ ἕ­να κελ­λί, στέ­να­ζε ἀ­πό τό βά­θος τῆς καρ­διᾶς της καί ἔ­λε­γε. «Ὁ πλά­σας με, ἐ­λέ­η­σόν με». Καί ἔ­τσι μέ τόν λό­γο αὐ­τό πέ­ρα­σε τρί­α χρό­νια. Ἔ­πει­τα βγῆ­κε πέν­τε ἡ­μέ­ρες ἐ­τε­λει­ώ­θη ἐν Κυ­ρί­ῳ