Βίος του Προφητου Δαβίδ

Ο Προφήτης Δαβίδ ήταν ο μικρότερος υιός του Ιεσσαί και καταγόταν από τη γνωστή σ όλο τον κόσμο πόλη, τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Οι γονείς του ήταν πτωχοί και εκείνος εξασκούσε το επάγγελμα του βο­σκού. σε πολύ νεαρή ηλικία χρίσθηκε κρυφά Βασιλιάς από τον προφήτη Σαμουήλ. για μικρό χρονικό διάστη­μα υπηρέτησε ως μουσικός στην αυλή του Βασιλέως Σαούλ. Κατόπιν έγινε αξιωματικός και νυμφεύθηκε τη θυγατέρα του Βασιλιά Σαούλ. Ο Σαούλ στην αρχή τον αγαπούσε πολύ, αλλά αργότερα τον μίσησε φοβερά, γιατί τον θεώρησε σφετεριστή του θρόνου του.

Περιγράφεται ως πυρράκης (δηλ. ξανθός) μετά κάλους οφθαλμών (Α Βασ. 16,12) και χαρακτηρίζεται ως συνετός και πολεμιστής, και σοφός λόγω, και ανήρ αγαθός τω ειδή (Α Βασ. 16,18). Ο Σαούλ πολλές φορές ζήτησε το θάνατο του, αλλά ο Θεός τον προστά­τευσε.

Μετά το θάνατο του Σαούλ, ο Δαβίδ, που ήταν 30 ετών, με Θεία εντολή μετέβη στη Χεβρών, όπου αναγνωρίστηκε ως Βασιλιάς από τη φυλή του Ιούδα, στην οποία άνηκε. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα κατόρ­θωσε, ώστε να ενώσει το Βασίλειο του με το βόρειο Βασίλειο και να αναγνωρισθεί Βασιλιάς όλων των φυ­λών του Ισραήλ.

Αφού εξουδετέρωσε τους μόνιμους εχθρούς του Ισραήλ, τους Φιλισταίους, καθώς και τους Μωαβίτες, Αραμαίους και Αμμωνίτες, ενδιαφέρθηκε για τη Θεία λατρεία. Μετέφερε στα Ιεροσόλυμα την ΚιβωΤο της Διαθήκης, αφού κατασκεύασε νέα σκηνή. για τα θέματα της θρησκείας και της Θεοκρατικής οικοδομήσεως της εσωτερικής πολιτικής του είχε ως συμβούλους τους  προφήτες Γάδ και Νάθαν. Ιδιαίτερα σπουδαία υπήρξε η προσωπική του συμβολή στην υμνωδία ως θεόπνευστου ψαλμωδού, στην οποία προσέφερε τους  καρπούς του ποιητικού του ταλάντου. Παρά ταύτα δεν αξιώθηκε να κτίσει το Ναό στον όποιο θα λατρευόταν ο Ύψιστος. Ο προφήτης Νάθαν του απαγόρευσε να πραγματο­ποιήσει αυτή την επιθυμία και του κατέστησε γνωστό ότι αυτή η χάρη θα δινόταν στον υιό του το Σολομώντα.

Αλλά ο μεγάλος αυτός άνδρας της Παλαιάς Δια­θήκης δεν πρόσεξε και νικήθηκε από ένα πάθος. Έλα­βε ως συζυγών του τη Βηρσαβεέ, τη γυναίκα του στρα­τηγού του Ούριου, αφού έστειλε το στρατηγό του στον πόλεμο κατά των Αμμωνηών σε επικίνδυνη θέση για να φονευθεί Έπεσε στο  διπλό έγκλημα φόνου και μοιχείας. Αλλά για το έγκλημά του αυτό επιτιμήθηκε από το σύμβουλο του, τον Προφήτη Νάθαν, και τιμω­ρήθηκε από το Θεό, με το θάνατο του πρώτου τέκνου εκ της Βηρσαβεέ, μολονότι μετάνιωσε πικρά για τα εγκλήματα του αυτά. Καρπός της μετανοίας του ήταν και ο Πεντηκοστός ψαλμός.

Στο τέλος της ζωής του ο Δαβίδ δοκιμάστηκε σκλη­ρά με την επανάσταση του υιού του Άβεσσαλώμ, ο όποιος σκότωσε τον αδελφό του Αμνών και ζητούσε να βασιλεύσει. το τέλος του Άβεσσαλώμ ήταν οικτρό και πικράθηκε φοβερά ο Δαβίδ Γι αυτό το γεγονός.

Ο Δαβίδ πέθανε σε ηλικία 70 ετών, αφού στο  θρόνο του εγκατέστησε τον υιό του το Σολομώντα. στο  Βασ. 2, 11 διαβάζουμε: Και αι ημέραι ας εβασίλευσεν Δαβίδ επί τον Ισραήλ, τεσσαράκοντα έτη· εν Χεβρών εβασίλευσε επτά έτη και εν Ιερουσαλήμ τριάκοντα τρία έτη. Ο τάφος του σωζόταν μέχρι τους  Αποστολικούς χρόνους (Πραξ. Β, 29).

Ο Δαβίδ υπήρξε ο ενδοξότερος και αγαπητότερος μεταξύ όλων των επιφανών φυσιογνωμιών της Π. Δια­θήκης. Υπήρξε δε τόσος ο σεβασμός και τόσο δέος προς το πρόσωπο του, ώστε το όνομα Δαβίδ δε δινόταν σε κανέναν.

Εκείνο που πρέπει ιδιαίτερα να επισημάνουμε για τον εκλεκτό αυτό άνδρα της Παλαιάς Διαθήκης είναι η βαθειά θρησκευτικότητα του σ όλη του τη ζωή. Είναι ο άνθρωπος της ταπεινώσεως και της βαθειάς μετα­νοίας. Είναι ο αγωνιστής κατά της αμαρτίας και ο άν­θρωπος των πολλών δακρύων.

Ο Προφήτης Νάθαν δεν ήταν απλά ο σύμβουλος του, αλλά ο πνευματικός του καθοδηγητής. Εκείνος τον ξύπνησε από το λήθαργο της αμαρτίας. Εκείνος τον πλησίασε και του είπε:

Βασιλιά μου, σε μια πόλη ζούσαν δύο άνθρωποι ο ένας ήταν πλούσιος και ο άλλος πτωχός. Ο πλούσιος είχε πολλά πρόβατα και πολλά βόδια. Ο πτωχός είχε μόνο μια αμνάδα. την αμνάδα αυτήν, την περιποιήθηκε και τη μεγάλωσε μαζί με τα παιδιά του. αυτή τρεφόταν μάρτησα μπροστά στα μάπα του Κυρίου μου. Και ο Προφήτης Νάθαν του απάντησε: Ο Κύριος συγχώρε­σε το αμάρτημα σου Γι αυτό δε θα τιμωρηθείς με θάνατο, αλλά θα πεθάνει το πρώτο παιδί σου από τη Βηρσαβεέ. Έτσι και έγινε.

Ο Δαβίδ από τότε έζησε σε συνεχή μετάνοια. Και άρχισε τη μετάνοια με τον Πεντηκοστό ψαλμό, τον τόσο γνωστό σ όλους. Ελέησον με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτηρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.

«Εξάλειψον το ανόμημά μου» Βασίλειος Ακριβόπουλος Πρωτοπρεσβύτερος Βόλος 1994