Η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού (Ιωάννου, κεφ. 9, 1-38)

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΧΟΡΗΓΕΙ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΦΩΣ:

Η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού (Ιωάννου, κεφ. 9, 1-38)

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Σε μια Του περιοδεία, ο Ιησούς συνάντησε έναν γεννημένο τυφλό. Οι μαθητές Του ρώτησαν: «Ποιος αμάρτησε, αυτός ή η γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός;» {Απόκληροι της κοινωνίας θεωρούνταν την εποχή εκείνη οι φτωχοί, οι τυφλοί, οι άτεκνοι και οι λεπροί. Τους απόφευγαν γιατί πίστευαν πως τιμωρούνται από το Θεό για αμαρτίες δικές τους ή των προγόνων τους}. Ο Σωτήρας απάντησε ότι κανένας δεν αμάρτησε, αλλά έγινε αυτό για να φανερωθεί (με το σπουδαίο θαύμα που στη συνέχεια θα έκανε) η δόξα του Θεού. Αμέσως μετά, άλειψε με πηλό τα μάτια του τυφλού, και του είπε να πάει να τα πλύνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. {Επρόκειτο για μια δεξαμενή νερού, που βρισκόταν κοντά στο ναό του Σολομώντα, και το νερό της είχε θεία δύναμη}. Κρατώντας το κεφάλι ψηλά, για να μην πέσει ο πηλός (εκφράζοντας δηλαδή έμπρακτη πίστη και υπακοή στο Θεό), ο τυφλός πήγε και έκανε ό,τι του είπε ο Χριστός (πραγματικό θαύμα είναι η τήρηση των εντολών του Κυρίου), και γύρισε βλέποντας. Οι γνωστοί του διαφωνούσαν για το εάν είναι ο ίδιος ή κάποιος που του έμοιαζε. (Δεν είχαν πνευματική ζωή και δυσπιστούσαν απέναντι στη δύναμη του Θεού). Ο πρώην τυφλός ομολογούσε ότι ήταν αυτός ο ίδιος, και απαντούσε με θάρρος πως ο Ιησούς τον είχε θεραπεύσει. (Δυνατό παράδειγμα και σε μας, να μην αρνούμαστε από φόβο και δειλία τα θαύματα και τις ευεργεσίες του Θεού μπροστά στους συνανθρώπους μας). Στη συνέχεια τον ρώτησαν (με ειρωνεία και περιφρόνηση προς τον Χριστό), πού είναι εκείνος που τον θεράπευσε. Ο άλλοτε τυφλός απάντησε ότι δεν γνωρίζει.

Μετά τον οδήγησαν στους Φαρισαίους, που κι εκείνοι ρώτησαν το ίδιο πράγμα και πήραν την ίδια απάντηση. Από θρασύτητα ορισμένοι κατηγόρησαν τον Ιησού επειδή έκανε θαυματουργικές θεραπείες την ημέρα του Σαββάτου. {Είχαν μείνει στον τύπο και έχασαν την ουσία, απαρνήθηκαν την έκπληξη μπροστά στο μεγαλείο και τη δύναμη του Θεού, όπως συμβαίνει σε πολλούς συγχρόνους μας, ιερείς και λαϊκούς}. Όταν μάλιστα άκουσαν οι Φαρισαίοι να ονομάζει ο άλλοτε πονεμένος ασθενής τον Χριστό προφήτη, αμέσως αμφισβήτησαν την τυφλότητά του. {Όταν δηλαδή η ιστορία και οι ενδείξεις συνηγορούν υπέρ της ύπαρξης, της αλήθειας του Τριαδικού Θεού, και τα σημεία της Παρουσίας Του στο διάβα των αιώνων, πολλοί αρνούνται και αλλοιώνουν την ίδια την ιστορία και τα γεγονότα, προκειμένου να μην από-εδραιωθούν οι θέσεις τους και αναγκαστούν να πιστέψουν. Αυτό κάνουν στα περιοδικά τους, και δια του διαδικτύου, αρκετοί παγανιστές Έλληνες συμπολίτες μας, αλλά και μύωπες ερευνητές, που αρνούνται την επέμβαση του Θεού στην ιστορία, και γι’ αυτό απορρίπτουν εξαρχής τα θαύματα χωρίς να προβούν σε ουσιαστική έρευνα των γεγονότων.

Ρώτησαν τους γονείς του οι Φαρισαίοι, αν ήταν γιος τους και πώς τώρα βλέπει. Εκείνοι απάντησαν πως είναι πράγματι το παιδί τους, αλλά δεν γνωρίζουν για τη θεραπεία του. Παρέπεμψαν άλλωστε τους Φαρισαίους στο παιδί τους, λέγοντας ότι είναι πλέον μεγάλος και μπορείτε να τον ρωτήσετε από μόνοι σας. {Αυτό το έκαναν γιατί φοβήθηκαν μήπως τους διώξουν από την Συναγωγή, βαριά ποινή που σήμαινε την απαγόρευση κάθε οικονομικής, κοινωνικής και θρησκευτικής σχέσης. Ωστόσο η ενοχή τους δεν μειώνεται, αφού αρνήθηκαν να υποστηρίξουν το γιο τους, αλλά και φάνηκαν αχάριστοι απέναντι στο Χριστό που τον θεράπευσε. Η αχαριστία επιφέρει αποξένωση των ανθρώπων μεταξύ τους, αλλά και ζημιά στην κοινωνική πρόοδο, αφού χάνεται η αλληλεγγύη, και η σύσφιξη κοινωνικών σχέσεων καταρρέει}.

Μετά οι Φαρισαίοι απευθύνθηκαν και πάλι στον θεραπευμένο και του είπαν ότι ο Ιησούς είναι αμαρτωλός. Εκείνος απάντησε με την κοινή λογική, με απλότητα και με ειλικρίνεια (προϋποθέσεις αποδοχής του μηνύματος του Χριστού) ως εξής: «Δεν ξέρω αν είναι αμαρτωλός. Ένα πράγμα ξέρω: πως ενώ ήμουνα τυφλός, τώρα βλέπω». {Είναι σαν να τους έλεγε: Μην μένετε στην ιδεοληψία σας. Δείτε την θεότητα του Ιησού από τα αποτελέσματα-θαύματά Του. Διότι ένας εκ γενετής τυφλός, όπως εγώ ήμουν, δεν έχει προϋποθέσεις για να δει. Αποκλείεται λοιπόν με φυσικές μεθόδους να έγινα καλά}. Και σε νέα τους ερώτηση, ο άνθρωπος αποκρίθηκε: «Σας είπα τι έγινε. Μήπως θέλετε και εσείς να γίνετε μαθητές Του;» Αντιλήφθηκαν φυσικά ότι τους περιγελούσε και τον έβρισαν. Του είπαν περιφρονητικά: «Εσύ είσαι μαθητής εκείνου. Εμείς είμαστε του Μωυσή». {Αν είχαν μελετήσει όμως καλά τον Μωυσή, θα έβλεπαν ότι μιλάει για έναν προφήτη που έπρεπε να αναμένει ο Ισραήλ, και τον οποίον όφειλαν να ακολουθήσουν. Δυστυχώς όμως πολλοί από τους Γραμματείς, Φαρισαίους, Σαδδουκαίους και Ηρωδιανούς αποδείχτηκαν ανεπαρκείς όχι μόνο θεολογικά, αλλά και ψυχικά, αφού είχαν γεμίσει στις καρδιές τους με φθόνο και δόλο εναντίον του Χριστού. Ο φθόνος είναι το χειρότερο και καταστρεπτικότερο αίσθημα, όχι μόνο στα μάτια του Θεού, αλλά και εναντίον όσων φθονούν, εφόσον φθείρει την υγεία, τον ύπνο, την ψυχική ηρεμία και συντομεύει επίσης τη ζωή. Το «αγαπάτε τους εχθρούς σας» που διδάσκει ο Χριστός είναι ταυτόχρονα και αγάπη προς τον γνήσιο εαυτό μας. Διότι μόνο με την αγάπη μπορούμε να έχουμε, και ιατρικώς ακόμη, την υγεία μας, αλλά και να οδηγηθούμε φυσικά στην αληθινή σχέση με τον Θεό}.

Κατόπιν, ο θεραπευθείς τυφλός τούς είπε έναν έξυπνο συλλογισμό: Ότι αν ο Ιησούς δεν ήταν εκ Θεού, ο Θεός δεν θα τον άκουγε, ούτε θα επέτρεπε να κάνει θαύματα, δεδομένου ότι ο Θεός ακούει τους θεοσεβείς, που εκτελούν το θέλημά Του. Μετά από αυτά τον πρόσβαλλαν και τον έδιωξαν (τον έκαναν Αποσυνάγωγο). Του είπαν ότι γεννήθηκε μέσα στην αμαρτία και τολμάει να τους κάνει το δάσκαλο.

Όταν ο Ιησούς έμαθε ότι τον έδιωξαν, έψαξε και τον βρήκε (ο Θεός δεν αφήνει ποτέ κανέναν που πιστεύει σ’ Αυτόν, φτάνει να υπάρχει ταπείνωση στον άνθρωπο και μετάνοια), και μόλις συνάντησε τον πρώην τυφλό τού είπε: «Πιστεύεις στον Υιό του Θεού;» Αποκρίθηκε εκείνος: «Ποιος είναι Κύριε, για να πιστέψω σ’ Αυτόν;» Είπε σ’ αυτόν ο Ιησούς: «Όχι μόνο τον έχεις δει, αλλά και αυτός που μιλάει τώρα μαζί σου, Αυτός είναι». Ο δε πρώην τυφλός, και τώρα ορών πνευματικώς (ενώ οι άπιστοι στον Ιησού Φαρισαίοι ήσαν σωματικώς βλέποντες, αλλά πνευματικώς τυφλοί, όπως και πολλοί συνάνθρωποί μας), Του είπε: «Πιστεύω Κύριε», και Τον προσκύνησε.

Έμενε λοιπόν η τελική αποκάλυψη στην αθώα και ανιδιοτελή ψυχή του θεραπευθέντος ασθενή για να πιστέψει πραγματικά. Και η τελική αποκάλυψη και ώριμη πίστη αφορά στην συνάντηση του πιστού με τον Ιησού Χριστό, τον Θεάνθρωπο λυτρωτή και ποιμένα των λογικών προβάτων. Η συνάντηση αυτή είναι εξάλλου η σωτηρία των ανθρώπων, η χαρισματική δηλαδή ένωση των χριστιανών με την πηγή της ζωής, τον Υιό και Λόγο του Πατρός, που πραγματοποιείται Λειτουργικώς, μυστηριακώς, και ΑγιοΠνευματικώς, εν τη Εκκλησία του Ζώντος και Αναστάντος Κυρίου.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

1. Νικολάου Νευράκη, ‘Ο Χριστός και ο καινούριος κόσμος του Θεού’, Αθ. 1989
2. Ι. ΚΑΜΠΑΝΑ, ‘Ευαγγελικαί Περικοπαί’
3. Σταύρου Φωτίου, ‘Ορθόδοξα μηνύματα’, εκδ. Γρηγόρης, Αθ. 2000
4. Τιμοθέου Κιλίφη, αρχιμ. ‘Τα τέσσερα Ευαγγέλια και Πράξεις αποστόλων’, α΄ τόμος, 4^η έκδ., Αθήνα