ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ – ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ

Ο Χριστός μάς καλεί σε μια υπεύθυνη χριστιανική ζωή και ομολογία πίστεως (Μάρκ. 8,34 – 9,1)
Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

«Και αφού προσκάλεσε ο Ιησούς τον κόσμο μαζί με τους μαθητές Του, τους είπε: “Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθεί. Διότι όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει. Εκείνος δε που θα χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Γιατί τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν κερδίσει όλο τον κόσμο αλλά ζημιωθεί στην ψυχή του; Ή τι αντάλλαγμα μπορεί να δώσει ο άνθρωπος για την ψυχή του; Διότι αυτός που θα ντραπεί για μένα και τη διδασκαλία μου στη γενεά αυτή, που είναι μοιχαλίδα (άπιστη) και αμαρτωλή, και ο Υιός του Ανθρώπου θα αισθανθεί ντροπή γι’ αυτόν, όταν έρθει μέσα στη δόξα του Πατέρα του μαζί με τους άγιους αγγέλους’. Και έλεγε σ’ αυτούς (ο Ιησούς): ‘Αλήθεια σας λέω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που στέκονται εδώ, οι οποίοι δεν θα γευτούν θάνατο, έως ότου δουν τη βασιλεία του Θεού να έρχεται με δύναμη”». 

Ο σταυρός του αληθινού μαθητή είναι η μίμηση του σταυρού του Χριστού. Όποιος θέλει να ακολουθήσει τον Ιησού, οφείλει να βαδίσει τη δική Του πορεία. Από το πάθος στη δόξα και ύστερα στην ένδοξη Βασιλεία του Θεού. Ο ακόλουθος του Κυρίου οφείλει να αποστραφεί κάθε βλαβερή επιθυμία, να υπομένει θλίψεις και κινδύνους (και σήμερα υφίστανται προσβολές και διώξεις οι χριστιανοί σε διάφορα μέρη της γης), να αγωνίζεται σθεναρά, να μην φοβηθεί τον θάνατο, αν είναι ανάγκη να τον υποστεί χάριν της αληθείας. Όποιος θέλει όντως να σώσει τη ζωή του στην αιωνιότητα, θα τη χάσει για την αγάπη του Χριστού, είτε με το μαρτύριο, είτε όπως είναι απαραίτητο με το να χάσει τον εγωισμό του και να θυσιάσει πραγματικά το εγώ του, να νεκρωθεί ως προς την αμαρτία, ως προς την αυτοϊκανοποίηση και αυτό-ασφάλεια που επιζητεί.
Αυτή όμως η προσφορά του εαυτού χάριν των άλλων και της ιεραποστολής είναι στην ουσία το νόημα της ζωής, η κατά Χριστόν ζωή και η σωτηρία. Ζωή σημαίνει εδώ θυσία και δόσιμο για να ζήσουν οι άλλοι, και πάνω σ’ αυτή τη θυσία χτίζεται η αξία της προσωπικότητας και εκ Θεού προσφέρεται η αληθινή Ζωή, που είναι ο Χριστός. Γιατί η χαρισματική ζωή είναι δωρεά του Θεού στον άνθρωπο και όχι αυτοκατάκτηση, δεν είναι απόκτηση υλικών αγαθών, αλλά αποτέλεσμα προσευχής, άσκησης, και ταπείνωσης. Κινδυνεύουν να χάσουν αυτή την άνωθεν Ζωή όσοι καταγίνονται μόνο με τα υλικά αγαθά, όσοι παραδίνονται σώμα και ψυχή στο πνεύμα του αιώνος τούτου, που είναι άπιστο και υλιστικό. Διότι η ψυχή είναι αθάνατη, ενώ τα πράγματα προσωρινά και η ευχαρίστηση παροδική. Εκεί τα μόνιμα, εδώ τα ρέοντα. Μπορεί άραγε να ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει τα πάντα και χάσει την ψυχή του; Υπάρχει αντάλλαγμα ισάξιο της ψυχής του; Ασφαλώς όχι! Η αιώνια ζωή κερδίζεται με την ορθή πίστη και την τήρηση των εντολών του Ιησού.
Η διαχρονικά ψεύτικη και απατηλή ζωή πολλών, που αποκοιμίζει το πνεύμα, εξαπατά και αποπροσανατολίζει, χαρακτηρίζεται από τον Ιησού άπιστη και μοιχαλίδα, γιατί μοιάζει με τη σύζυγο εκείνη που εγκαταλείπει το σύζυγό της και την αγάπη του, απομακρύνεται απ’ αυτόν και τον προδίδει. Έτσι συμπεριφέρονται και όσοι χάνουν την πίστη προς τον Χριστό, όσοι είναι δειλοί και δίψυχοι, και πότε συσχηματίζονται με το κοσμικό πνεύμα και πότε με τον Θεό, ποιούν τελικά το θέλημα του αντιδίκου διαβόλου και γίνονται δούλοι αυτού. Όσοι λοιπόν ντραπούν να ομολογήσουν τον Ιησού ως Θεό και περιφρονήσουν την ζωογόνα και κοσμοσωτήρια διδασκαλία Του, θα ντραπεί να τους ομολογήσει και ο Χριστός ως παιδιά δικά Του και μαθητές Του, στη Δευτέρα Του Παρουσία, ενώπιον του Πατέρα Του. Οπότε δεν θα έχουν, οικειοθελώς, θέση κοντά Του και ένεκα της απομακρύνσεώς τους από την άκτιστη Χάρη Του, που ποιεί καινά τα πάντα. Θα απολέσουν τη θεία ζωή και αντί καινοί που καλούνται να γίνουν, θα μείνουν κενοί από Πνεύμα και εσωτερική αλλαγή.
“Αλήθεια σας λέγω, καταλήγει ο Ιησούς, πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δεν θα γευτούν θάνατο, ωσότου δουν τη βασιλεία του Θεού να έρχεται με δύναμη”. «Βασιλεία του Θεού» καλεί εδώ ο Χριστός τη λαμπρή και θαυμαστή δόξα, δύναμη και ενέργειά Του, που άφησε να φανερωθεί με σκοπό να ιδωθεί από τους τρεις μαθητές Του, Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, λίγες ημέρες μετά, κατά τη Μεταμόρφωσή Του στο όρος Θαβώρ. Η Χάρη Του αυτή και η άκτιστη δόξα Του αποκαλύπτει: (α) τη θεότητα του Ουρανίου διδασκάλου, (β) με ποια ένδοξη μορφή θα ξανάρθει ‘κρίναι ζώντας και νεκρούς’, αλλά και (γ) την πρόγευση της απόλαυσης των αγίων στην παραδεισένια ζωή, τότε που ‘οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν φωστήρες’.
Η δυναμική μάλιστα έλευση της θείας αυτής Βασιλείας έρχεται και εγκαθίσταται εν δυνάμει, δηλαδή αναφέρεται ακόμη ο Χριστός στην Πεντηκοστή και την έλευση του Παρακλήτου, την ίδρυση της Εκκλησίας, καθώς και τη στερέωσή της στα πέρατα του κόσμου, μέσω της οποίας, και δια των αχράντων μυστηρίων, αναγεννιούνται και αγιάζονται οι πνευματικά αθλούμενοι πιστοί.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ
‘Ερμηνεία των τεσσάρων Ευαγγελίων’, Βαρθολομαίου Γεωργιάδου, (+)επισκόπου Κορίνθου, εκδ. Δημιουργία, 1992
‘Το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο’, Ιωάν. Καραβιδόπουλου, εκδ. Π. Πουρναρά, ανατ. 2005, Θεσσαλονίκη
‘Υπόμνημα εις το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον’, Π.Ν. Τρεμπέλα, εκδ. Ο Σωτήρ, 1993