Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
(Η μνήμη του τιμάται στις 26 Νοεμβρίου) 

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Αναρίθμητο είναι το πλήθος των Χριστιανών μαρτύρων, που αγάπησαν τον Χριστό με όλη την δύναμη της ψυχής τους, φτάνοντας στο σημείο να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμα γι’ Αυτόν. Δεν υποχώρησαν ούτε μια στιγμή μπροστά στα πολυποίκιλα βασανιστήρια των ειδωλολατρών, που τους ζητούσαν να αρνηθούν την πίστη τους στο Χριστό, αν ήθελαν να ζήσουν. Με όπλο την ασάλευτη πίστη και αγάπη που είχαν στην καρδιά τους για τον γλυκύ τους Ιησού, δεν λιποψύχησαν, ούτε όταν τους έβαζαν μέσα σε καζάνια με πίσσα για να τους βράσουν, ούτε όταν τους έριχναν μέσα στο στάδιο με θηρία και λιοντάρια για να τους φάνε, ούτε όταν τους σταύρωναν πάνω στα ξύλα σαν τον Χριστό για να τους σκοτώσουν, ούτε όταν σήκωνε ο δήμιος το ξίφος για να τους αποκεφαλίσει. Χίλια δυο μαρτύρια και βασανιστήρια προσπαθούσαν να εφεύρουν οι σατανικοί διώκτες του Χριστού, προκειμένου να λυγίσουν την πίστη των ένδοξων ηρώων της αγίας Εκκλησίας μας. Μάταια όμως. Σαν τα άστρα του ουρανού, αμέτρητα και λαμπερά, στολίζουν σήμερα το μαρτυρολόγιο της Χριστιανικής θρησκείας οι καλλίνικοι μάρτυρες. Αλλά και αργότερα, όταν η Χριστιανική πίστη είχε πλέον εδραιωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου, ώστε να ανακηρυχθεί επίσημη θρησκεία λαών και κρατών, μια άλλη τάξη, μαρτύρων του πνεύματος αυτή τη φορά, άρχισε να εμφανίζεται και να πολλαπλασιάζεται ραγδαία. Ήταν όλοι εκείνοι που εγκατέλειπαν τον κόσμο, με όλες τις χαρές και τις ψεύτικες ηδονές του, και έτρεχαν σαν τα διψασμένα ελάφια στις ερημιές, για να λατρεύουν μόνοι τους εκεί, μέρα νύχτα, Αυτόν που αγαπούσαν πιο πολύ από κάθε τι άλλο σ’ αυτή τη γη, τον γλυκύ Ιησού, τον έρωτα της καρδιάς τους. Οι ερημικοί αυτοί αναίμακτοι μάρτυρες δεν ήταν λιγότεροι από αυτούς που θυσιάστηκαν αιματηρά από τους ειδωλολάτρες. Άπειρο είναι και αυτό το τάγμα των οσίων ασκητών και ισοδύναμο με αυτό των μαρτύρων. Ανάμεσα σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνεται και ο μεγάλος θαυματουργός, άγιος Στυλιανός.

2. ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΑΠ΄ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΟΥ

Συνεχίζει να μαίνεται ο πόλεμος των ειδωλολατρών κατά των Χριστιανών, αν και πλησιάζει προς το τέλος του πια, γιατί σε λίγο θα κάνει την εμφάνισή του η ιστορική και αγιασμένη προσωπικότητα του μεγάλου ισαποστόλου αυτοκράτορα Αγίου Κωνσταντίνου. Ο ασεβής Μαξιμιανός εξακολουθεί να ταλαιπωρεί και να εξοντώνει με χίλια δυο βασανιστήρια τους ομολογητές της χριστιανικής πίστης και να πολλαπλασιάζει έτσι τους ένδοξους μεγαλομάρτυρες του Χριστού. Την περίοδο αυτή σε μια πανέμορφη μικρή πόλη της Παφλαγονίας, το Στέφι, ένα νεαρό χριστιανικό ανδρόγυνο παρακαλεί με δάκρυα και προσευχές τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, που να Τον δοξάσει με τη ζωή και τα έργα του. Ποθούσαν πολύ να κάνουν παιδιά, για να τα δουν και να τα καμαρώνουν σαν πολύτιμα μαργαριτάρια, στην αγκαλιά της αγίας μας Εκκλησίας. Σκόπευαν να αναθρέψουν τα παιδιά τους έτσι ώστε να αγαπήσουν με όλη τους την καρδιά τον Σωτήρα Χριστό και να Τον υπηρετήσουν πιστά όπως οι άγγελοι στον Ουρανό. Για χάρη Του, να μην φοβηθούν και να μην δειλιάσουν ποτέ, αλλά με θάρρος να ομολογούν την πίστη τους στον αληθινό Θεό. Το να συναριθμηθούν τα παιδιά τους μαζί με τους αγίους της Εκκλησίας μας ήταν η πιο μεγάλη επιθυμία της καρδιάς τους. Αλήθεια, τι μεγάλος και αληθινός στόχος για έναν πραγματικό Χριστιανό γονιό! Και ο Χριστός, που βλέπει και αφουγκράζεται τις ωραίες επιθυμίες των παιδιών του, άκουσε και των ευσεβών αυτών Χριστιανών τις θερμές προσευχές και ικεσίες. Κυοφόρησε η γυναίκα στη μήτρα της, με τη χάρη του Θεού, ένα παιδί, το οποίο επρόκειτο να γίνει κατόπιν μεγάλο πνευματικό αστέρι και με τη λάμψη του θα καθοδηγούσε στο φως της αλήθειας πλήθος ανθρώπων, διψασμένων για τη σωτηρία της ψυχής τους. Όταν το ένιωσε στα σπλάγχνα της η ευσεβής αυτή μητέρα, από την μεγάλη χαρά και ευτυχία της, άρχισε να δοξολογεί κάθε μέρα με ύμνους και ευχαριστίες τον Θεό. Και ο Θεός ευλογούσε και τη μάνα και το παιδί. Μικρά και παράδοξα πράγματα που της συνέβαιναν όσο αυτή το κυοφορούσε στα σπλάγχνα της, την έπειθαν ότι αυτό το παιδί θα γινόταν κάτι το ξεχωριστό. Θα αγαπούσε και θα υπηρετούσε τον Θεό με τέτοιο τρόπο, που πολλοί άνθρωποι θα το είχαν για φως και οδηγό. Όσο ένιωθε ότι ο Θεός ευλογούσε το μικρό της αγγελάκι, τόσο και αυτή αγωνιζόταν να γίνει όλο και πιο ευσεβής χριστιανή. Ένιωθε συνεργάτης του Θεού στο μεγάλο αυτό έργο της δημιουργίας, γι’ αυτό και αγωνιζόταν με όλες τις δυνάμεις της να μην κάνει κάτι που θα πρόσβαλε τον αγαπημένο της Κύριο ή θα λυπούσε το μικρό βρέφος που είχε στα σπλάγχνα της. Εκείνο, λες και αντιλαμβανόταν όλες τις επιθυμίες και τα έργα της μητέρας του, φρόντιζε να δείχνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο τα βρεφικά του αισθήματα. Όταν η μητέρα του προσευχόταν, εκείνο πανηγύριζε μέσα στη μήτρα της, φανερώνοντας με τα σκιρτήματά του την χαρά και την ευτυχία του. Όταν πάλι η μητέρα του έκανε κάποια καλή και ενάρετη πράξη, της μετέδιδε με τον τρόπο του την επιδοκιμασία του. Η αγία μητέρα του τα καταλάβαινε όλα αυτά πολύ καθαρά, γι’ αυτό και με την ευσεβή χριστιανική ζωή της αγωνιζόταν να το κάνει όσο μπορούσε περισσότερο χαρούμενο και ευτυχισμένο. Έτσι κυλούσαν οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες, μέχρι που ένα μυρωμένο ανοιξιάτικο πρωινό, στις αρχές του 4ου αιώνος μ.Χ., μαζί με τον φωτεινό ολόλαμπρο ήλιο που έκανε πανηγυρικά την εμφάνιση του στο ουράνιο στερέωμα, ένας άλλος ήλιος φωτεινός γεννιόταν σε ένα μικρό σπιτάκι, από μια ευσεβή και αγία μητέρα. Το παιδί αυτό επιλέχθηκε από τον Θεό να φωτίσει, με τις αγίες διδασκαλίες του αλλά και την αγιασμένη ζωή του, αναρίθμητο πλήθος ανθρώπων, που διψούσαν να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό.

3. Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΤΟΥ

Η γέννηση του ευλογημένου αυτού παιδιού γέμισε με χαρά και πολύ ευτυχία τους ευσεβείς γονείς του. Μέρα νύχτα ευχαριστούσαν και δοξολογούσαν τον Θεό για το μεγάλο δώρο που τους χάρισε. Αν και ζούσαν σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, τώρα αγωνιζόντουσαν ακόμα περισσότερο να γίνουν καλύτεροι Χριστιανοί. Ήταν να θαυμάζεις το χριστιανικό αυτό σπίτι, που είχε σαν κύριο στόχο και σκοπό του το πώς να δοξάζει όλο και περισσότερο, με λόγια και με έργα, τον Θεό. Η αγάπη που είχαν στους φτωχούς και δυστυχισμένους ανθρώπους είχε γίνει τόσο γνωστή, ώστε πολλοί ταλαίπωροι και βασανισμένοι έφταναν στο σπιτάκι τους για να πάρουν δώρα αγάπης απ’ το αντρόγυνο αυτό του ελέους. Οι πεινασμένοι έβρισκαν κοντά τους ένα κομμάτι ψωμάκι για να ξεγελάσουν την πείνα τους και οι ρακένδυτοι ένα ρουχαλάκι πάνω στο γυμνό κορμί τους να φορέσουν. Αλλά και οι απελπισμένοι από τα διάφορα και πολυποίκιλα προβλήματα της ζωής έβρισκαν κοντά στο ευλογημένο αυτό ζευγάρι μια σωστή και φωτισμένη συμβουλή, που έδιωχνε μακριά την απαισιοδοξία και τους γέμιζε με ελπίδα και αισιοδοξία. Η καλοσύνη τους προς όλους τους ανθρώπους, η ευσπλαχνία προς στους πολυπληθείς πάσχοντας και η θερμή προσευχή τους, ήταν τρία πράγματα που δεν θα ξεχάσει ποτέ από τους γονείς του ο μικρός Στυλιανός. Ιδίως, όμως, η θερμή προσευχή των γονιών του δεν θα φύγει ποτέ μέσα από την σκέψη του. Οι ωραιότερες στιγμές της ζωής του ήταν εκείνες που, γονατισμένος μπροστά στο άγιο εικονοστάσι, προσευχόταν μαζί με τους ευσεβής γονείς του. Βλέποντας πως προσευχόντουσαν οι γονείς του, καταλάβαινε πως προσευχόντουσαν οι άγιοι. Το ζωντανό παράδειγμά τους θα ακολουθήσει και ο ίδιος για να προσελκύσει στην καρδιά του τη χάρη και την ευλογία του Θεού. Έτσι, μεγαλώνοντας ο μικρός Στυλιανός μέσα σε ένα τέτοιο άγιο περιβάλλον, έμαθε τα δυο βασικά πράγματα, που σαν δυο φτερά αετού, θα τον βοηθούσαν να πετάξει στις ψηλές βουνοκορφές των θείων αρετών. Το ένα ήταν η απόλυτη αγάπη στον Θεό και το άλλο η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Από μικρό παιδί έμαθε να εργάζεται και τις δύο αυτές θεϊκές εντολές και να ευαρεστεί έτσι και τον Θεό και τους συνανθρώπους του. Σαν παιδί δεν του άρεσαν οι κακές συναναστροφές και συνομιλίες, γι’ αυτό και δεν ήθελε ποτέ να βρεθεί εκεί, που θα μπορούσε να κάνει κάποιο λάθος ή να αμαρτήσει. Φοβόταν την αμαρτία πάρα πολύ, γιατί ένιωθε πως τον χώριζε από τον αγαπημένο του Θεό και Λυτρωτή. Τα λόγια του ήταν μετρημένα και συνετά. Η δε συμπεριφορά του ήταν τέτοια, που σου έδινε την αίσθηση μεγάλου και σοφού ανθρώπου. Το προσωπάκι του ακτινοβολούσε πάντα από ουράνια χαρά και ειρήνη, που χαιρόσουν να το βλέπεις. Όλοι το αγαπούσαν αυτό το ευλογημένο και τρισχαριτωμένο παιδάκι, το οποίο ζούσε σ’ αυτή τη γη σαν ένα μικρό αγγελάκι.

4. Ο ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΕΦΗΒΟΣ

Οι μήνες περνούσαν και τα παιδικά χρόνια έφευγαν. Σιγά – σιγά ο Στυλιανός έμπαινε στα δύσκολα εφηβικά χρόνια. Είναι τα χρόνια που τα παλικάρια και οι κοπέλες συνειδητοποιούν την αρσενική ή θηλυκή τους υπόσταση και ζουν ανάλογα, παρασυρμένοι πολλές φορές από την δύναμη των σαρκικών παθών. Είναι η περίοδος που η αθωότητα αρχίζει να υποχωρεί και ξυπνούν οι αδυναμίες της φύσης με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν υπολογίσει κανείς και την ελευθερία των ηθών, που επικρατούσε στην ειδωλολατρική ακόμα εκείνη εποχή, μπορεί να αντιληφθεί κανείς πόσο δύσκολη ήταν η ηθική ζωή στη εφηβεία των παιδιών. Ο Στυλιανός μπήκε στην νεανική περίοδο της ζωής του εφοδιασμένος με τα ισχυρά όπλα της πίστης, της προσευχής και της εγκράτειας, που από πολύ νωρίς του τα δίδαξαν αλλά και φρόντισαν να του τα εμπεδώσουν οι ευσεβείς Χριστιανοί γονείς του. Έτσι, η δύσκολη αυτή νεανική περίοδος της ζωής των εφήβων ήταν για τον Στυλιανό άλλη μια ευκαιρία για μεγαλύτερους και ωραιότερους αγώνες, που θα τον έφερναν ακόμα πιο κοντά στην κατάκτηση των επιθυμητών ψηλών και ωραίων βουνοκορφών, των θείων αρετών. Ο δρόμος του είναι διαφορετικός από τον δρόμο των υπόλοιπων συνομηλίκων παιδιών. Εκείνοι συχνάζουν τακτικά σε γιορτές και πανηγύρια, όπου ξέφρενοι χοροί και πονηρά νεανικά παιχνίδια, κηλιδώνουν την καθαρότητα της ψυχής και μολύνουν το επιρρεπές στα πάθη σώμα. Ο Στυλιανός αντιλαμβάνεται τους μεγάλους αυτούς κινδύνους και τα τεχνάσματα του σατανά. Αναγνωρίζει τις αδυναμίες της σάρκας, γι’ αυτό και φροντίζει να περιφρουρεί την ψυχή του. Από το ιερό Ευαγγέλιο, το οποίο μελετάει νύχτα μέρα, ξέρει πολύ καλά πως το πονηρό γένος των δαιμόνων, που με τα διαβολικά τους τεχνάσματά ξεσηκώνουν φοβερούς πειρασμούς στη σάρκα του ανθρώπου, δεν μπορεί να ηττηθεί με κανέναν άλλο τρόπο εκτός από νηστεία, άσκηση και προσευχή. Έτσι, από τα νιάτα του αρχίζει έναν αδυσώπητο αγώνα κατά του διαβόλου και των παθών. Προσεύχεται πολλές ώρες την ημέρα, με τέτοια δύναμη και αγάπη στο Θεό, που τρομοκρατεί τον σατανά με τις πύρινες παρακλήσεις και ευχές του. Όταν σηκώνει τα χέρια και τα μάτια της ψυχής του στον ουρανό, γίνεται ολόκληρος μια στήλη πύρινης φωτιάς, που σκορπίζει τα δαιμονικά τάγματα και διαλύει τις πονηρές μηχανορραφίες τους. Ο Στυλιανός με τη θεία φώτιση γίνεται έμπειρος τεχνίτης των θείων αρετών αλλά και της πολεμικής τέχνης κατά του άσπονδου εχθρού των ανθρώπων, του διαβόλου. Ο σατανάς μάταια προσπαθεί να του φέρει στο νου πονηρές εικόνες και να του υπενθυμίσει πόσο ωραία είναι η ζωή με τις σαρκικές χαρές και ηδονές της. Πριν προλάβει να του τις παρουσιάσει, τον καίει και τον διώχνει με τη θερμή του προσευχή. Γνωρίζει πολύ καλά να ασφαλίζει τον πύργο της ψυχής του, που είναι ο νους, ώστε να μη μπορεί να μπει από πουθενά, ούτε από καμιά μικρή χαραμάδα και η παραμικρή πονηρή σκέψη και διαβολιά. Εάν κατακτηθεί ο νους από τις δαιμονικές πονηριές, τότε δεν είναι και τόσο δύσκολο στον πονηρό δαίμονα να κατακτήσει μετά και το δεύτερο μεγάλο κάστρο του ανθρώπου, την καρδιά του. Και τότε, η πτώση του ανθρώπου σε λάθη και αμαρτήματα δεν είναι δύσκολη. Για την καλύτερη, λοιπόν, άμυνα της ψυχής του εναντίον των δαιμονικών αυτών τεχνασμάτων, ο νεαρός Στυλιανός εκπαιδεύεται όσο το δυνατό καλύτερα στην τέχνη της προσοχής του νου. Με ιερά αναγνώσματα, με γονυκλισίες, με αγρυπνίες και αδιάλειπτη προσευχή οπλίζεται πνευματικά εναντίων των δαιμόνων και των σατανικών επιδρομών τους. Μέσα στην καρδιά του υπάρχει χαραγμένη με ανεξίτηλο θεϊκό μελάνι μόνο μια μορφή και ένα όνομα. Είναι η μορφή και το όνομα του πολυαγαπημένου του Θεού και Σωτήρα, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Χριστός ευλογεί το νεαρό αυτό παλικάρι και το στολίζει με όλο και περισσότερα χαρίσματα. Ο νους του, η καρδιά και το σώμα του λάμπουν από αγνότητα και πνευματική καθαρότητα. Αν και είναι έφηβος τώρα, νομίζεις πως έχεις μπροστά σου ένα αθώο βρέφος. Οι γονείς του χαίρονται για την πνευματική πρόοδο του παιδιού τους και δοξάζουν τον Θεό μέρα νύχτα για το πολύτιμο δώρο που τους έδωσε.

Και ο Στυλιανός, όμως, χαίρεται και δοξολογεί τον Θεό για τους ευσεβείς γονείς του. Δεν ξεχνά πως χάρη σ’ αυτούς, έγινε αυτό που είναι. Αυτούς έχει για παράδειγμα ευσεβείας και σωστής χριστιανικής ζωής, ώστε τώρα ο ίδιος να γνωρίζει και να αγαπά το Χριστό τόσο πολύ! Η χαρά του, όμως, για την παρουσία των γονιών του δίπλα του, στους μεγάλους πνευματικούς αγώνες του, δυστυχώς δεν κράτησε πολύ. Οι αγαπημένοι γονείς του, μετά από θανατηφόρα αρρώστια έφυγαν ο ένας μετά τον άλλο απ’ αυτό τον κόσμο, αφήνοντας τον στη γη μόνο και ορφανό για να συνεχίσει την πορεία της ζωής του.

5. ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ

Μετά το θάνατο των γονιών του, ο Στυλιανός βρέθηκε κληρονόμος μιας σημαντικής κτηματικής περιουσίας, την οποία θέλει να εναποθέσει στα χέρια της Εκκλησίας του, ώστε να διαμοιραστεί με δικαιοσύνη στα χέρια των άπορων και φτωχών χριστιανών. Η γνωστή σε όλους σύνεση, σοφία και αγιότητα του σεβάσμιου Επισκόπου του, φέρνει τον Στυλιανό κοντά του, για να του εξομολογηθεί τους ιερούς πόθους της ψυχής του και τις άγιες επιθυμίες της καρδιάς του. Ο Επίσκοπος, επειδή γνώριζε πολύ καλά και αυτόν αλλά και τους ευσεβείς γονείς του, ήθελε να κάνει τον Στυλιανό ιερέα και να τον κρατήσει κοντά του. Εξάλλου, η Εκκλησία την περίοδο αυτή περνούσε πολλές δυσκολίες και θλίψεις. Αν και στον αυτοκρατορικό θρόνο βρισκόταν τώρα ο άγιος βασιλιάς και ισαπόστολος Κωνσταντίνος, ο οποίος έβαλε τέρμα στους φοβερούς διωγμούς των ειδωλολατρών εναντίων των Χριστιανών, ο σατανάς είχε αρχίσει έναν άλλο μεγάλο πόλεμο, εσωτερικό αυτή τη φορά, εναντίον της Εκκλησίας. Άρχισαν να εμφανίζονται διάφορες αιρέσεις που ταλαιπώρησαν υπερβολικά την Εκκλησία του Χριστού, όπως ο Αρειανισμός, που αρνιόταν την θεότητα του Χριστού. Η παρουσία στις τάξεις του ιερού κλήρου αγίων ανθρώπων, οι οποίοι με το κύρος και την αγιότητά τους θα στήριζαν όλους εκείνους τους χριστιανούς, που η αμφιβολία γύρω από την πίστη βασάνιζε την ψυχή τους, ήταν πολύ αναγκαία. Μάταια, όμως, ο Επίσκοπος, προσπαθούσε να κρατήσει τον νεαρό Στυλιανό μέσα στον κόσμο. Η καρδιά του νεαρού παλικαριού αγαπούσε την ησυχία και την ασκητική ζωή, γι΄ αυτό, του ήταν σχεδόν αδύνατο να ζήσει με χαρά και γαλήνη μέσα στον κόσμο. Τον έρωτα του νεαρού Στυλιανού για την απομόνωση και τους μεγάλους ασκητικούς αγώνες δεν άργησε να τον συνειδητοποιήσει ο άγιος ποιμενάρχης του. Έτσι, ικανοποιώντας την ιερή επιθυμία του αγίου αυτού νέου, τον βοήθησε να πουλήσει όλη την περιουσία του και να την διανείμει στους φτωχούς και τους δυστυχισμένους της περιοχής του. Αποδεσμευμένος πλέον ο Στυλιανός από κάθε τι κοσμικό και υλικό, σύμφωνα με τις συμβουλές του ποιμενάρχη του, ξεκίνησε να βρει ένα ευλογημένο μοναστηράκι, μέσα στο οποίο θα μπορούσε να αφιερωθεί πλήρως, με όλη την ψυχή και το σώμα του στον αγαπημένο του Κύριο Ιησού Χριστό. Στα αμέσως μετά τους διωγμούς χρόνια υπήρχαν πολλοί χριστιανοί, οι οποίοι δεν μπορούσαν να συμβιβάσουν τη ζωή τους με τη χαλαρή πνευματική ζωή της εποχής τους στον κόσμο και επιθυμούσαν να ζουν με μεγαλύτερη ακρίβεια στην χριστιανική τους πορεία. Επιθυμούσαν περισσότερη προσευχή και άσκηση, σε συνδυασμό με την απόλυτη ησυχαστική ζωή. Για το λόγο αυτό, από πολύ νωρίς, άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτοι ερημίτες και ασκητές, καθώς και τα πρώτα μικρά μοναστηράκια, όπου δυο, τρία ή και ακόμα περισσότερα άτομα, ζούσαν μακριά από τον κόσμο, με άσκηση, νηστεία και προσευχή. Σ’ αυτό συνέβαλε έντονα το παράδειγμα και η διδασκαλία μεγάλων οσιακών μορφών της Εκκλησίας μας, που την εποχή εκείνη έπαιζαν ρόλο πνευματικών ηγετών. Η μεγάλη μορφή του αγίου Αντωνίου που μεσουρανούσε στο πνευματικό στερέωμα της Εκκλησίας, με τους περίφημους μεγάλους και ασκητικούς αγώνες του, είχε γίνει σύμβολο και σημείο αναφοράς των ασκητικών αγώνων σε όλους τους σύγχρονους αγωνιστές του πνεύματος. Ένας, λοιπόν, απ’ αυτούς, που ζήλευαν τους μεγάλους και ασκητικούς αγώνες τούτων των οσίων και ήθελαν να φθάσουν στα πνευματικά τους επιτεύγματα, ήταν και ο νεαρός Στυλιανός. Ο Στυλιανός έψαξε με προσοχή και βρήκε ένα μικρό μοναστηράκι, μέσα στο οποίο αγωνιζόντουσαν με εξαιρετική απλότητα και αγιοσύνη μερικοί άγιοι μοναχοί. Ο σεμνός και αγιασμένος τρόπος με τον οποίο ζούσαν, σαγήνεψαν τη ψυχή του αγίου μας, ο οποίος αποφάσισε να μείνει κοντά τους και να μιμηθεί την άγια ζωή τους.

6. ΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που αποφάσισε να εγκαταβιώσει μέσα στο μικρό αυτό μοναστηράκι και οι υπόλοιποι συνασκητές του αγίου μας είχαν κυριολεκτικά εκπλαγεί μαζί του. Όταν τον δέχτηκαν στο μοναστηράκι τους, είδαν απλώς έναν ευσεβή νεαρό με μεγάλο πόθο στην ασκητική ζωή. Τώρα, όμως, λίγους μόνο μήνες μετά από τον ερχομό του, αντιλαμβάνονται ότι έχουν μπροστά τους έναν έμπειρο και δυνατό στους πνευματικούς αγώνες ασκητή, που προκαλεί με τα ασκητικά παλαίσματα και την πύρινη προσευχή του σύγχυση και ταραχή στους αιώνιους εχθρούς του ανθρώπου, στους πονηρούς δαίμονες. Στην αρχή δεν μπορούν να το πιστέψουν και αμφιβάλλουν. Όσο όμως ο χρόνος περνά και βλέπουν τις αμέτρητες και μεγάλες νηστείες που κάνει, την απόλυτη υπακοή που δείχνει στον ηγούμενο αλλά και στους υπόλοιπους πατέρες, την μεγάλη αφοσίωση και προσοχή στην προσευχή που έχει, ώστε να ξεχνιέται σ’ αυτήν, αρχίζουν να αμφιβάλλουν αν έχουν μπροστά τους άνθρωπο με σάρκα και οστά σαν κι αυτούς ή άγγελο εξ ουρανού φερμένο. Όλοι εκεί μέσα αρχίζουν να τον θεωρούν ως πρότυπο αρετής και ασκητικής ζωής και δοξάζουν τον Θεό, γι’ αυτόν τον σοφό οδηγό που τους έστειλε να τους οδηγεί. Ο τρόπος της ζωής του και η αγία διαγωγή του δεν ξεφεύγει ούτε από τα μάτια πολλών Χριστιανών, που κατά καιρούς επισκέπτονται για πνευματική ωφέλεια το μικρό αυτό μοναστηράκι. Εν τω μεταξύ, ο ηγούμενος έχει κείρει μοναχό το νεαρό παλικάρι, που τώρα ακόμα περισσότερο αγωνίζεται υπεράνθρωπα στο στάδιο των πνευματικών παλαισμάτων. Σαν άσαρκος παλεύει νύχτα μέρα με τον σατανά, ο οποίος δεν μπορεί να ανεχτεί τις μεγάλες ήττες που δέχεται από ένα νεαρό παλικάρι. Ο δαίμονας ωρύεται. Επιστρατεύει και άλλους πολλούς μαζί για να πολεμούν όσο το δυνατό περισσότερο τον άγιο μας. Από τη μια του δείχνει σε οράματα τις αμέτρητες χαρές του κόσμου, και τι δήθεν χάνει μένοντας κλεισμένος στο μοναστήρι και από την άλλη του παρουσιάζει όμορφες κοπέλες, σκανδαλωδώς ντυμένες, για να τον ωθήσει σε δυνατούς σαρκικούς πειρασμούς. Ο άγιος μας αντιστέκεται σθεναρά και πολεμά σαν γίγαντας. Οπλισμένος με βαθιά πίστη και αγάπη στο Θεό, σηκώνει τα χέρια του στον ουρανό και με την πύρινη προσευχή του διαλύει τα πονηρά σατανικά τεχνάσματα. Οι δαίμονες θυμωμένοι από τις ήττες τους, εξαιτίας της πύρινης προσευχής του, η οποία τους κατακαίει σαν χίλια ηφαίστεια μαζί, δημιουργούν μεγάλη ταραχή και πολλές φορές αναστατώνουν το περιβάλλον γύρω του. Για να τον φοβίσουν, παρουσιάζονται άλλοτε σαν φίδια έτοιμα να τον δηλητηριάσουν, άλλοτε σαν λιοντάρια να τον κατασπαράξουν και άλλοτε σαν δήθεν υπάκουοι άγγελοι για να τον υπηρετήσουν και να τον ξεγελάσουν. Του ρίχνουν από τα μαγικά φίλτρα τους υγρά στα μάτια του για να τον κάνουν να κοιμηθεί και να σταματήσει την προσευχή, που τους κατακαίει, ή του φέρνουν καναπέδες για να ξεκουραστεί δήθεν από την συνεχή αγρυπνία, που όρθιος κάνει μέσα στο κελί του. Και τι δεν μηχανεύονται στην προσπάθειά τους να κερδίσουν έστω και μια μικρή νίκη! Ο θεοφώτιστος, όμως, Στυλιανός δεν τους αφήνει ούτε μια στιγμή να χαρούν και να πουν ότι κέρδισαν έστω και μια μάχη. Οι Πατέρες του μοναστηριού έχουν συνηθίσει να ακούν τις φωνές, τις κραυγές και τα κλάματα των δαιμόνων από τις ήττες τους στον πνευματικό αυτό πόλεμο που άνοιξαν με τον άγιο ασκητή. Ο κόσμος δεν αργεί να αντιληφθεί το μεγαλείο της οσιακής μορφής του και αρχίζουν να τον επισκέπτονται για συμβουλές αλλά και θεραπεία. Ο Θεός, για την μεγάλη αγνότητα και καθαρότητα της ψυχής του, τον έχει στολίσει με το χάρισμα της θαυματουργίας. Αρκεί να προσευχηθεί για κάποιον και να παρακαλέσει τον Θεό να δείξει ευσπλαχνία στο πλάσμα του και, ω του θαύματος, γινόταν αμέσως εισακουστός. Κυρίως ο άγιος, αγαπούσε τα βρέφη και τα μικρά παιδιά, τα οποία με πολύ χαρά ευλογούσε με το αγιασμένο χέρι του. Πάντα τον συγκινούσε η αγνότητα και η αθωότητα των μικρών παιδιών. Εξηγώντας την ιδιαιτερότητα αυτή της αγάπης του, έλεγε σ’ όλους πως η αγνότητα του σώματος και η καθαρότητα της ψυχής είναι ο θρόνος του Θεού, στον οποίο αρέσκεται να κάθεται και να ξεκουράζεται ο Κύριος μας. Την αγάπη του αυτή στα παιδιά την διαπίστωσαν εύκολα και γρήγορα όλοι οι γονείς που ερχόντουσαν στο μικρό και ευλογημένο μοναστηράκι του. Γι’ αυτό, όταν κάποιο από τα βρέφη ή τα μικρά παιδιά τους ήταν άρρωστο, το έφερναν γρήγορα, χωρίς χρονοτριβή, κατευθείαν στον άγιο μας. Εκείνος, δεν αρνιόταν ποτέ να δώσει την βοήθειά του. Πλήθος είναι οι θεραπείες που έκανε στα μικρά παιδάκια, τους μικρούς αγγέλους του, όπως τα αποκαλούσε. Οι θεραπείες αυτές, αλλά και οι χαρισματικές συμβουλές του, γρήγορα τον έκαναν τόσο γνωστό παντού, ώστε δεν μπορούσε πλέον να μείνει λίγο μόνος και ήσυχος στο κελί του με συντροφιά την αγαπημένη προσευχή του. Η παραμονή στο μοναστήρι γινόταν πια όλο και πιο δύσκολη και βαθιά λύπη άρχισε να εμφανίζεται στη ψυχή του. Είναι πολύ δύσκολο κάποιος από μας να καταλάβει τι νιώθουν οι ερωτευμένες με το Θεό ψυχές τη στιγμή της τέλειας ησυχίας, όταν η ψυχή, ξεχασμένη από κάθε τι κοσμικό και υλικό, ανεβαίνει νοερά στον ουρανό για να γίνει κατά την προσευχή ένα με το Θεό και τον ουράνιο κόσμο. Η απόλυτη ευτυχία και η θεϊκή ειρήνη που νιώθουν είναι τέτοια, που η μεγαλύτερη τους δυστυχία εκείνη τη στιγμή είναι κάποιος να τους σκουντήσει και να τους επαναφέρει στη γήινη πραγματικότητα.

* * *

Διαβάζουμε σε ένα Πατερικό βιβλίο για τον όσιο Αρσένιο, τον μεγάλο αυτό ασκητή της ερήμου, πως ύψωνε τα χέρια του στον ουρανό για προσευχή, σαν άλλος Μωυσής, την ώρα που έδυε πίσω του ο ήλιος και τα κατέβαζε μόνο όταν ανέτελλε ξανά το πρωί στο πρόσωπό του.

* * *

Στο ίδιο επίσης βιβλίο διαβάζουμε μια ακόμη καταπληκτική ιστορία για την αγάπη που έτρεφαν οι άγιοι για την προσευχή:

‘‘Ένα πρωί αποφάσισε να πάει στο κελί του αγίου Γέροντα του, του οσίου Σιλουανού, ο μαθητής του Ζαχαρίας, για να πάρει ευλογία και να αρχίσει ένα εργόχειρο. Χτύπησε την πόρτα του μικρού κελιού του οσίου Σιλουανού και περίμενε να ακούσει την πρόσκληση από το Γέροντα του για να μπει μέσα. Επειδή, όμως, δεν έπαιρνε απάντηση, άνοιξε μόνος του λίγο την πόρτα για να δει αν ήταν μέσα. Είδε τότε τον όσιο Σιλουανό σε κατάσταση θεϊκής έκστασης, να προσεύχεται με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό. Για να μην τον ενοχλήσει και τον διακόψει από την ιερή προσευχή του, έφυγε αθόρυβα. Όταν το μεσημέρι ξαναγύρισε, τον βρήκε στην ίδια στάση προσευχής, χωρίς να έχει κουνηθεί ούτε ένα χιλιοστό. Στην ίδια ακριβώς στάση τον βρήκε και το απόγευμα, όταν ήρθε πάλι να τον ξαναδεί. Και μόνο το βράδυ πια είδε τον Όσιο να κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, στο χαμηλό σκαμνί του, απορροφημένο στις ουράνιες σκέψεις του.
– Τι σου συμβαίνει σήμερα, Γέροντα; τον ρώτησε ο Ζαχαρίας.
Ο Σιλουανός, για να μην αποκαλύψει από ταπεινοφροσύνη τις πνευματικές του θεϊκές εμπειρίες, προσπάθησε να τον παραπλανήσει.
– Τίποτε σοβαρό, παιδί μου. Απλά είχα μια μικρή αδιαθεσία. 
Ο Ζαχαρίας, όμως, που είχε δει τον Γέροντα του να είναι απορροφημένος μέσα σε ουράνιες εμπειρίες, δεν πείστηκε από την καθησυχαστική απάντησή του και, αφού έπεσε γονατιστός στα πόδια του, τον παρακάλεσε:
– Δεν θα σηκωθώ από δω, Γέροντα, αν δεν μου φανερώσεις όσα είδες. 
Τότε εκείνος αναγκάστηκε να ομολογήσει, πως την ώρα της προσευχής του βρέθηκε νοερά στη Βασιλεία των Ουρανών και έβλεπε την δόξα του Θεού’’.

7. ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΡΗΜΙΤΗΣ

Παρόμοιες ουράνιες καταστάσεις ζούσε μέσα στο κελί του την ώρα της προσευχής και ο θαυματουργός άγιος Στυλιανός. Γι’ αυτό, όταν για διάφορες αιτίες τον ενοχλούσαν και αναγκαζόταν έτσι να διακόψει την αγαπημένη του προσευχή, στενοχωριόταν πολύ. Παράλληλα όμως με αυτή την στεναχώρια είχε και μια άλλη, που τον έθλιβε φοβερά. Ο κόσμος άρχισε να πλέκει παντού το εγκώμιο του θαυματουργού αγίου και, χωρίς να το θέλει, βοηθούσε τον σατανά, ο οποίος μετά μανίας αγωνιζόταν να ρίξει τον όσιο στην χειρότερη σατανική πλεκτάνη, αυτήν του εγωισμού και της έπαρσης. Ο σατανάς είχε βρει την κατάλληλη ευκαιρία και άρχισε να του σφυρίζει στ’ αυτιά λόγια σατανικής υψηλοφροσύνης. Ο άγιος μας κατάλαβε τον καινούριο πόλεμο που του είχε ανοίξει ο δαίμονας. Παρακαλούσε τον Θεό με δάκρυα στα μάτια να τον στηρίξει στη νέα δοκιμασία και ποτέ να μην επιτρέψει να πέσει στο κορυφαίο αμάρτημα του εγωισμού, με το οποίο ο Εωσφόρος από αρχάγγελος του Θεού έγινε δαίμονας πονηρός. Ήταν τόσο μεγάλος ο φόβος του, μήπως πληγώσει άθελά του, έστω και με την ελάχιστη σκέψη εγωισμού, τον πολυαγαπημένο του Σωτήρα, ώστε αποφάσισε να φύγει από το μικρό μοναστηράκι του και να ασκητέψει ως άγνωστος ερημίτης στις άγριες και απάτητες βουνοκορφές του μεγάλου όρους Όλγασση, που απείχε κάμποσες μέρες δρόμο από το δικό του μοναστήρι. Για να μη μάθει κανείς τίποτε και τον ακολουθήσει στη νέα του πορεία, αποφάσισε να φύγει κρυφά και μυστικά. Έτσι, ένα βράδυ ασέληνο, για να μη προδοθεί από το φως του φεγγαριού, ο άγιος βγήκε σιγά – σιγά από το μοναστήρι και πήρε τον δρόμο της ερημιάς προς το φοβερό και δυσκολοπάτητο βουνό Όλγασσης, για περισσότερη ησυχία και μεγαλύτερους ασκητικούς αγώνες. Όταν το αντιλήφθηκαν το άλλο πρωί οι συνασκητές του στο μοναστήρι αλλά και ο κόσμος, που είχε έρθει να τον δει και να πάρει την ευλογία του, πήραν μεγάλη λύπη και στεναχώρια στην καρδιά. Έκλαιγαν απαρηγόρητα, γιατί είχαν χάσει τον αλάνθαστο φωτεινό οδηγό για την σωτηρία της ψυχής τους. Μάταια τον έψαχναν για να τον βρουν και να τον παρακαλέσουν να γυρίσει πίσω. Εκείνος, λες και είχε γίνει πουλί γοργόφτερο, πήγε στη πιο απάτητη βουνοκορφή κι εκεί, σαν τον υψιπέτη αετό, έφτιαξε την ασκητική του κατοικία. Μέσα στο πυκνό δάσος, δίπλα σε μια πηγή με γάργαρο νερό, προσευχήθηκε αφήνοντας την καρδιά του να ξεχειλίσει από αγάπη και ευγνωμοσύνη στο Θεό, που τον αξίωσε να βρεθεί μόνος του, με μόνη συντροφιά τον πολυαγαπημένο του Ιησού. Έφτιαξε γρήγορα σε ένα κοίλωμα ενός βράχου μια πρόχειρη καλύβα από πέτρες και ξερά ξύλα για να προστατεύεται από τις δύσκολες καιρικές συνθήκες και ξεκίνησε αμέσως εκεί με χαρά για μεγάλους ασκητικούς αγώνες. Νηστεύει τόσο πολύ, ώστε πολλές φορές περνούν και μέρες για να φάει λίγα από τα ελάχιστα χόρτα της γης, που φύτρωναν εκεί τριγύρω. Νερό πίνει κάθε τρεις μέρες ή μόνο μια φορά την εβδομάδα. Επιδίδεται σε εξαντλητικές ασκήσεις, νηστείες και αγρυπνίες. Προσεύχεται με άπειρες γονυκλισίες αδιάλειπτα, μέρα νύχτα, και ζει σ’ αυτή τη γη σαν να είναι άσαρκος άγγελος. Οι δαίμονες τον πολεμούν ακατάπαυστα. Άλλοτε του παρουσιάζουν ψεύτικα οράματα με κοσμικές χαρές και ηδονές, με γυμνές κοπέλες, για να τον πειράξουν, άλλοτε του παρουσιάζονται σαν πλήθος άγρια ζώα έτοιμα να τον κατασπαράξουν και άλλοτε του δείχνουν τις δόξες του κόσμου για να τον συγκινήσουν και να εγκαταλείψει τον αγώνα του στο βουνό. Όταν, όμως, με όλα αυτά δεν καταφέρνουν τίποτε, τότε κλαίνε, ουρλιάζουν και του παραπονιούνται ότι δεν έφτανε που τους τυραννούσε στον κόσμο, τώρα ήρθε και εδώ, στον δικό τους ερημικό τόπο, για να τους διώξει.  Όσο αυτοί πληθαίνουν τους πολέμους τους, τόσο και αυτός πολλαπλασιάζει τους ασκητικούς αγώνες του. Στο εξής, κάνει μέρες να φάει και να πιει νερό. Ακουμπώντας πάνω σ’ ένα ξερό κλαδί, που το χρησιμοποιεί για στήριγμα, μένει ατέλειωτες ώρες ξεχασμένος στην θερμή προσευχή του. Αξιώνεται να βλέπει ουράνιες οπτασίες. Του αποκαλύπτονται τα μυστήρια του Θεού και της δημιουργίας του κόσμου. Βλέπει την δόξα του Θεού και μένει εκστατικός από τη χαρά και την ευτυχία του για ολόκληρες μέρες.

8. ΤΟΝ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ

Οι δύσκολες μέρες του χειμώνα είναι ένα πραγματικό μαρτύριο γι’ αυτόν, επειδή το χιόνι τα σκεπάζει όλα και δεν βρίσκει τίποτε να φάει. Ακόμα και αυτό το νερό έχει γίνει πάγος. Η υπομονή του προκαλεί τον θαυμασμό και αυτών ακόμα των αγγέλων. Μια μέρα, που τα πάντα ήταν παγωμένα και δεν έβρισκε τίποτε να φάει ή να πιει, σχεδόν για έναν ολόκληρο μήνα, έσυρε με κόπο το ταλαιπωρημένο σώμα του κοντά στην πόρτα της καλύβας του, για να βάλει λίγο χιόνι στο στόμα του και να ξεδιψάσει λίγο. Τότε, βλέπει να στέκεται μπροστά του ένας Μοναχός, με λαμπερό πρόσωπο και αγγελικά χαρακτηριστικά, να του χαμογελά, να του δίνει θάρρος και, κρατώντας στα χέρια του έναν ευωδιαστό άρτο, να του λέει:

– Στυλιανέ, πάρε το ψωμί αυτό που σου στέλνει η αγαθότητα του Θεού. Φάε και πάρε δύναμη και κουράγιο. Αρκετά δοκιμάστηκες επί τριάντα μέρες δίχως φαΐ και νερό μέσα στην μεγάλη αυτή παγωνιά. Από τη στιγμή αυτή, ο Θεός σου δίνει το χάρισμα να μην αισθάνεσαι πλέον ούτε το κρύο αλλά ούτε και την πείνα.

Αυτά του είπε ο Μοναχός, που στην πραγματικότητα ήταν ουρανόσταλτος άγγελος, και αμέσως εξαφανίστηκε.

Ο Στυλιανός πήρε το μοσχομύριστο ψωμί και έφαγε ένα κομμάτι απ’ αυτό. Το σώμα του πήρε τόση μεγάλη δύναμη, που ένιωσε να μην τον ενοχλεί πλέον ούτε η πείνα αλλά ούτε και το κρύο. Η αγάπη του Θεού πλημμύρισε τα σωθικά του και ένα κύμα ουράνιας χαράς, ειρήνης και ευτυχίας γέμισε την καρδιά του.

Η χάρις του Θεού είχε αγκαλιάσει τον άγιο ασκητή και τον είχε στολίσει με όλα τα χαρίσματα του αγίου Πνεύματος.

Οι δαίμονες τρομοκρατημένοι απ’ αυτή την ιδιαίτερη ευλογία του παναγίου Πνεύματος, δεν τολμούσαν πλέον να τον πειράξουν. Φοβισμένοι, εγκατέλειψαν τα σατανικά τεχνάσματά τους και άφησαν τον θεοφρούρητο ασκητή, ήσυχο να συνεχίσει την δική του αγγελική πορεία.

9. ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΛΥΧΝΟΣ

Ο Θεός δεν ήθελε να αφήσει άγνωστο και στην αφάνεια τον πιστό του δούλο. Έπρεπε το φως της αγιότητάς του να φανερωθεί, για να οδηγήσει με τις άγιες συμβουλές του στον αληθινό δρόμο, όλους εκείνους τους ανθρώπους, που διψούσαν για τη σωτηρία και την αληθινή Χριστιανική ζωή. Μια ανοιξιάτικη μέρα, ένας κυνηγός, ψάχνοντας να κυνηγήσει αγριογούρουνα, έφθασε μέχρι τα δύσβατα μέρη του βουνού που ασκήτευε ο άγιος Στυλιανός. Εκεί, είδε τον άγιο να κάθεται στην πηγή και να προσεύχεται με τόση αφοσίωση στο Θεό, που δεν πήρε χαμπάρι την παρουσία του. Ο κυνηγός, ενθουσιασμένος που αξιώθηκε να συναντήσει έναν άγιο ασκητή, δεν ήθελε να τον ενοχλήσει και να τον διακόψει από την ιερή προσευχή του. Έμεινε πολύ ώρα εκεί, περιμένοντας τον ασκητή να σταματήσει από μόνος του την προσευχή, και θαύμαζε τη ουράνια λάμψη που εξέπεμπε το φωτεινό και ασκητικό πρόσωπό του. Όταν, κάποτε, ο άγιος επανήλθε από τη θεία έκσταση και είδε τον κυνηγό να στέκεται κοντά του, σαν διψασμένο ελαφάκι που έψαχνε πολύτιμο νερό να βρει, τον ευλόγησε εγκάρδια και του ευχήθηκε υγεία και κάθε ευλογία από το Θεό. Μετά από λίγα λεπτά ο κυνηγός δεν μπορούσε να συγκρατήσει τη χαρά και τον ενθουσιασμό του, καθώς έμαθε πως ο άγιος ασκητής που έβλεπε δεν ήταν άλλος από τον περίφημο και θαυματουργό άγιο Στυλιανό, που αγαπούσε πολύ τα βρέφη και τα παιδιά. Με συγκίνηση έσκυψε να του φιλήσει τα χέρια και να τα βρέξει με τα δάκρυα της χαράς του. Εδώ και αρκετό καιρό ο ίδιος βασανιζόταν από μια μεγάλη στεναχώρια, γιατί το μικρό του κοριτσάκι έπασχε από μια παράξενη και ανίατη αρρώστια και έσβηνε μέσα του σιγά – σιγά η ζωή. Τώρα, γονατιστός μπροστά στον θαυματουργό άγιο Στυλιανό, τον προστάτη και θεραπευτή των μικρών παιδιών, τον ικέτεψε με γοερά δάκρυα να τον σπλαχνιστεί και να θεραπεύσει το παιδί του. Ο άγιος μας συγκινήθηκε πολύ από τον σπαραχτικό πόνο του στοργικού πατέρα, που έβλεπε το κοριτσάκι του να αργοσβήνει απ’ την αρρώστια, και αμέσως σηκώνεται όρθιος για προσευχή. Έβαλε τον πατέρα να γονατίσει δίπλα του, για να προσεύχεται και αυτός μαζί του κι έπειτα σήκωσε στον ουρανό τα αγιασμένα του χέρια. Όταν σε λίγο τέλειωσε την θερμή προσευχή του, έλαμπε το πρόσωπό του από χαρά. Γύρισε προς τη μεριά που ήταν το χωριό του μικρού παιδιού και έκανε στον αέρα το σημείο του Σταυρού τρεις φορές. Έπειτα, με βαθιά πίστη γι’ αυτό που θα γινόταν, λέει στον κυνηγό:

– Πήγαινε, παιδί μου, γρήγορα στο μικρό σου κοριτσάκι και θα το βρεις υγιή. Ο Χριστός, τον οποίον λατρεύω, το έκανε καλά.

Σαν τρελός από αγωνία έτρεχε ο κυνηγός, για να φτάσει μια ώρα πιο γρήγορα κοντά στο μοναχοπαίδι του.

Ποιος μπορεί να περιγράψει τα αισθήματα χαράς και ευτυχίας όλης της οικογένειας του, όταν είδαν το ετοιμοθάνατο παιδί τους να ξυπνά από το λήθαργο μέσα στον οποίο ήταν βυθισμένο, να ανασηκώνεται από το κρεβάτι του πόνου και να ζητά λίγο φαγητό για να φάει. Πέρασαν λίγες μέρες και το παιδί θεραπευμένο από την ανίατη αρρώστια του, παίζει τώρα χαρούμενο μαζί με τις φίλες του έξω στην αυλή του σπιτιού του και γεμίζει τον κόσμο με τις χαρούμενες κοριτσίστικες φωνές του. Το θαύμα αυτό κάνει στην αρχή τον γύρο του χωριού και λίγο αργότερα φτάνει σε όλες τις γύρω περιοχές. Το όνομα του θαυματουργού άγιου Στυλιανού γίνεται γνωστό από στόμα σε στόμα και πολλοί άνθρωποι θέλουν να τον δουν και να πάρουν την ευχή και την ευλογία του. Ιδίως όλοι εκείνοι οι γονείς, που έχουν άρρωστα παιδιά, θέλουν να τρέξουν κοντά του για να τους δώσει με τις άγιες ευχές του την πολυπόθητη θεραπεία. Ακόμα η άνοιξη δεν είχε φύγει, όταν ο κυνηγός μαζί με την θεραπευμένη κορούλα του και πλήθος ανθρώπων ανέβαιναν στο βουνό, όλοι μαζί, για να δουν και να πάρουν τις σοφές συμβουλές και τις αγιασμένες ευχές του θαυματουργού αγίου μας. Μαζί τους και πολλά παιδιά, άλλα άρρωστα και άλλα υγιή. Οι ευσεβείς γονείς τους τα έφεραν μαζί τους, για να τα ευλογήσει και να θεραπεύσει τα άρρωστα. Ο άγιος πληροφορήθηκε από τη θεία Χάρη τον ερχομό των ανθρώπων αυτών και τους περίμενε όλους με χαρά κοντά στη δροσερή πηγή του με το γάργαρο νερό. Άγγελος Κυρίου τον είχε ενημερώσει για το ιερό έργο που του είχε αναθέσει ο αγαπημένος του Σωτήρας Ιησούς. Η εντολή του Κυρίου του ήταν, εκτός από την θεραπεία των αγνών και αθώων παιδιών, να στηρίξει με τις συμβουλές του τους αδύνατους στην πίστη χριστιανούς και να τους δείξει το σωστό δρόμο της αρετής για να πετύχουν τη σωτηρία της ψυχής τους. Ήταν σωστό πανηγύρι η στιγμή εκείνη που, μπροστά όλα τα παιδιά και πίσω οι γονείς, έφθαναν στην πηγή, κοντά στον φημισμένο άγιο ασκητή. Τα παιδιά έτρεχαν αμέσως κοντά του, άλλα να χωθούν μέσα στη στοργική και πατρική αγκαλιά του και άλλα, τα πιο μεγάλα, να κάτσουν δίπλα του ευτυχισμένα από την αγάπη που ένιωθαν να τους μεταδίδει. Εκείνος πάντα έβρισκε την ευκαιρία να τα χαϊδέψει στο κεφαλάκι τους και να τα ευλογήσει. Συναντώντας τα άρρωστα παιδιά, σήκωνε πρώτα το βλέμμα του στον Ουρανό, προσευχόταν θερμά κι έπειτα τους έλεγε πως, με την χάρη του Θεού, μέχρι να επιστρέψουν στο σπιτάκι τους, όλα θα είχαν γίνει καλά από τις αρρώστιες που τα βασάνιζαν. Μαζί με το χάδι και την πατρική ευλογία, τα παρότρυνε να αγαπούν το Θεό και να μη κάνουν ποτέ κάτι που να Τον πικραίνει. Να αποφεύγουν, από τώρα που είναι μικρά, κάθε κακό και κάθε αμαρτία. Εκείνα, γαληνεμένα από τον τόσο γλυκό τρόπο που τους μιλούσε, ρουφούσαν σαν τη διψασμένη γη τις δροσοσταλίδες των λόγων του. Η χαρά τους γινόταν μεγαλύτερη, όταν μάθαιναν από τον άγιο για το πόσο πολύ τυχερά παιδιά είναι, επειδή ο Χριστός την ώρα που βαπτίζονται τους χαρίζει ένα πολύτιμο δώρο, να το έχουν πάντα μαζί τους σε όλη τους τη ζωή. Τους δίνει έναν φύλακα άγγελο να τους συμβουλεύει πάντα στο καλό μέσα από τη συνείδησή τους, αλλά και να τα προστατεύει από κάθε κακό. Η χαρά των αγγέλων τους γίνεται ιδιαίτερα μεγάλη όταν τα βλέπουν να προσεύχονται ή να κάνουν καλές πράξεις. Λυπούνται, όμως, πολύ και πικραίνονται όταν τα βλέπουν να λένε άσχημες κουβέντες, να βάζουν στην αθώα καρδούλα τους άσχημους και πονηρούς λογισμούς και να κάνουν κακές πράξεις. Για το λόγο αυτό, πρέπει πάντα να είναι καλά παιδιά και να δίνουν χαρά στους αγίους αγγέλους τους. Έτσι, θα τα αγαπά ο Θεός πολύ και θα τα σκεπάζει με τη θεία Χάρη Του. Ο σοφός και χαριτωμένος λόγος του δεν απευθυνόταν μόνο στα μικρά παιδιά αλλά και στους μεγάλους, στους γονείς των παιδιών. Τους υπενθύμιζε πόσο μεγάλο και κορυφαίο δώρο Θεού είναι ένα παιδί μέσα στο σπίτι. Σαν τέτοιο πρέπει πάντα να το βλέπουν και να το προσέχουν, γιατί ο δαίμονας, που μισεί τα αγνά και αθώα παιδιά, αγωνίζεται πολύ να σπείρει στις καρδούλες τους κακίες, πονηριές και άσχημες σκέψεις.

Οι γονείς πρέπει να καθοδηγούν τα παιδιά τους από πολύ μικρά στο καλό και στην αρετή, ώστε να γίνεται ο νόμος του Θεού ζωή και βίωμα τους από την τρυφερή παιδική ηλικία. Αυτό θα το πετύχουν όχι μόνο με λόγια αλλά κυρίως με έργα, με το ζωντανό παράδειγμά τους. Το κάθε παιδί είναι σαν το σφουγγαράκι, που με μεγάλη ευκολία ρουφάει ότι του προσφέρουμε. Εύκολα μπορεί να αποτυπωθεί μέσα στην αγνή καρδούλα του η ευσέβεια, η καλοσύνη, αλλά και η κάθε αρετή που βλέπει πάνω στους γονείς του. Την συμπεριφορά των γονιών του θα έχει ως παράδειγμα προς μίμηση, ώστε, όταν θα μεγαλώσει, να γίνει καλός Χριστιανός και χρήσιμος στους συνανθρώπους του.

Αλίμονο, όμως, στο παιδί εκείνο, που μέσα στον κατάλευκο καμβά της ψυχής του έχουν αποτυπωθεί μόνο άσχημες και κακές εμπειρίες από το οικογενειακό περιβάλλον του ή από άλλους εξωτερικούς παράγοντες. Γι’ αυτό, η προσοχή των γονιών πρέπει να είναι μεγάλη και συνεχής. Δεν πρέπει να διδάσκουν τα παιδιά τους μόνο με θεωρίες και συμβουλές, που πολλές φορές γίνονται κουραστικές στα αυτιά των παιδιών, αλλά κυρίως με αγιαστικές πράξεις αγάπης και θυσίας.

Είναι ωραία και ευλογημένη συνήθεια κάποιων γονιών που νηστεύουν, προσεύχονται, κάνουν ελεημοσύνες και διάφορες άλλες καλές πράξεις, για χάρη των παιδιών τους. Ποτέ ο Θεός δεν παραβλέπει τις προσευχές των γονιών εκείνων, που γονατισμένοι Τον παρακαλούν να προσέχει, να φωτίζει και να οδηγεί στο καλό και στην αρετή τα παιδιά τους.

Ιδίως, όταν τα παιδιά έχουν γίνει ατίθασα και ανυπάκουα, τότε για ένα λόγο περισσότερο, οι διάφορες νηστείες και προσευχές για το δύσκολο παιδί τους είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίες.

Κάποια προβλήματα των παιδιών τους, ιδίως τα δύσκολα και λεπτεπίλεπτα, να μην προσπαθούν να τα επιλύουν μόνοι τους, με βάση τις δικές τους αντιλήψεις, αλλά να τα εναποθέτουν στα χέρια του Θεού και να επιζητούν με την θερμή προσευχή τους την επέμβαση του Λυτρωτή Χριστού. Με αυτόν τον τρόπο, θα αποφεύγουν βεβιασμένες κινήσεις, που μπορεί να επιδεινώσουν ακόμα περισσότερο τα προβλήματα των παιδιών και να δημιουργήσουν μεγαλύτερο άγχος και στεναχώρια.

Με έμφαση και με πολλές επαναλήψεις, για να το εμπεδώσουν καλύτερα, τους έλεγε να μη ξεχνούν ποτέ την εξής συμβουλή:

<<Πριν πείτε κάτι στο παιδί, είτε σαν συμβουλή, είτε σαν επίπληξη, οπωσδήποτε πρέπει να περνάτε πρώτα από το εικονοστάσι του σπιτιού σας κι εκεί να κάνετε προσευχή, για να σας φωτίσει ο Θεός τι πρέπει να πείτε στο παιδί σας αλλά και πως πρέπει να το πείτε, ώστε να το δεχτεί ευχάριστα και να μην αντιδράσει>>.

Οι πνευματικές αυτές συμβουλές του αγίου μας έκαναν τρομερή εντύπωση στους γονείς και προκαλούσαν το θαυμασμό τους, για το βάθος της σοφίας και της σύνεσης απέναντι στην παιδική ψυχολογία.

Φεύγοντας οι άνθρωποι από το βουνό, έπαιρναν μαζί τους όλο τον πνευματικό θησαυρό από τα φωτισμένα λόγια του Αγίου. Με τη σειρά τους, τα μετέδιδαν και στον υπόλοιπο κόσμο, ούτως ώστε ο τρόπος ζωής της σωστής Χριστιανικής οικογένειας να γίνεται βίωμα όλο και περισσότερων ανθρώπων.

10. ΙΑΤΡΟΣ ΤΕΚΝΟΓΟΝΙΑΣ

Η αγάπη του αγίου μας στα παιδιά έφερε κοντά του και πολλά ζευγάρια, που δεν μπορούσαν από διάφορες αιτίες να κάνουν παιδιά. Ένιωθε ο άγιος μας την μεγάλη πίκρα και θλίψη που είχαν στην καρδιά τους οι άτεκνοι γονείς, εξαιτίας της έλλειψης των παιδιών. Για τον λόγο αυτό, ούτε αυτούς δεν μπορούσε να τους αφήσει να επιστρέψουν στο σπίτι τους δίχως να τους δώσει την πολυπόθητη θεραπεία. Με τις θερμές προσευχές του στον Κύριο, πολλές στείρες γυναίκες απέκτησαν ωραία και υγιή παιδιά. Εκείνες οι γυναίκες, που δεν μπορούσαν να ανεβούν στο βουνό και να φτάσουν μέχρι το ερημητήριο του, αρκούσε να τον παρακαλέσουν από μακριά, να ζητήσουν τις άγιες ευχές του και σύντομα αποκτούσαν ένα παιδί. Ο άγιος μας έγινε πλέον γνωστός σε όλο τον κόσμο ως “ιατρός τεκνογονίας” και ως “προστάτης των μικρών παιδιών”. Γι’ αυτό, όταν αγιογραφούν την εικόνα του, μέχρι και σήμερα, βλέπουμε να κρατάει στην αγκαλιά του ένα νήπιο.

11. ΠΡΟΤΥΠΟ ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ 

Η αγιασμένη προσωπικότητα του θαυματουργού αγίου Στυλιανού και η μεγάλη ασκητική ζωή του, γρήγορα προκάλεσε το ενδιαφέρον κι άλλων ασκητών και μοναχών.

Συχνά ερχόντουσαν στο ερημητήριο του, για να τον συμβουλευτούν αλλά και να ωφεληθούν από την αγγελική ζωή του, πολλοί νέοι μοναχοί, που επιθυμούσαν να ζήσουν μια ζωή πλήρως αφιερωμένη στο Χριστό και, όπως ο άγιος μας, να ζήσουν ησυχαστικά, με μόνο σκοπό στη ζωή τους την αποκλειστική αγάπη στο Θεό, μέσα από νηστείες, αγρυπνίες και αδιάλειπτη προσευχή.

Κι εκείνος, σαν φιλόστοργος πνευματικός πατέρας, φωτισμένος από την σοφία του Θεού, τους έδινε πάντα συμβουλές για ασφαλή ασκητικά αγωνίσματα. Πλήθος ήταν εκείνα τα παλικάρια που, ακολουθώντας το παράδειγμά του, κατάφεραν και έγιναν αγιασμένοι Μοναχοί και φωτεινοί στύλοι της ευσεβείας. Πολλά ήταν και τα μοναστήρια της εποχής εκείνης με τους ηγουμένους τους, που τον είχαν επιλέξει για πνευματικό τους Πατέρα και οδηγό.

Ο Άγιος μας, ακούραστος όπως πάντα, τους δίδασκε, τους καθοδηγούσε, τους στερέωνε στην πίστη, τους διέλυε τις αμφιβολίες, τους ενδυνάμωνε στους ασκητικούς αγώνες, τους όπλιζε με θεϊκή σοφία εναντίον των πονηρών δαιμόνων και γενικά τους οδηγούσε με μοναδική σύνεση και χάρη Θεού στην απόκτηση του αγίου Πνεύματος, που είναι και ο μοναδικός στόχος της Χριστιανικής ζωής. Γι’ αυτό, αναρίθμητο είναι το πλήθος των Μοναχών εκείνων, που υπήρξαν πνευματικοί μαθητές του.

12. Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ

Ήδη ο άγιος μας, ο θαυματουργός όσιος Στυλιανός, έχει φθάσει σε βαθιά γεράματα. Είναι τώρα 99 χρονών. Η καρδιά του κοιτάζει συνέχεια τον ουρανό και τον λατρευτό του Ιησού. Ανυπομονεί πότε θα έρθει η ώρα, που η αγκαλιά του Θεού και η Βασιλεία των Ουρανών θα γίνει η μόνιμη κατοικία του. Μια μέρα, που ο νους του βρισκόταν απορροφημένος στο μεγαλείο της αγάπης του Θεού, ένας αστραφτερός άγγελος Κυρίου του φέρνει το χαρμόσυνο μήνυμα ότι σε τρεις μέρες ο Κύριος θα αναπαύσει την αγιασμένη ψυχή του στην αιώνια χαρά και μακαριότητα του Παραδείσου. Ποτέ δεν ήταν τόσο χαρούμενος και ευτυχισμένος! Και μόνο η ιδέα ότι σε λίγο θα βρεθεί κοντά στον αγαπημένο του Ιησού, Τον οποίο, από τη μήτρα της μητέρας του ακόμα, αγάπησε και υπηρέτησε με όλη την δύναμη της ψυχής του, τον κάνει να πλέει σε πελάγη ανείπωτης χαράς και ευτυχίας! Επί τρεις μέρες μένει ξάγρυπνος να προσεύχεται και να δοξάζει τον Θεό με ύμνους και ευχαριστίες. Οι μόνοι που είναι απαρηγόρητοι από λύπη και θλίψη είναι τα πιστά πνευματικά παιδιά του, που έτυχε να βρίσκονται τώρα κοντά στον άγιο πατέρα τους. Εκείνος, βλέποντας τους έτσι τόσο πολύ λυπημένους και πικραμένους, τους ευλογεί και τους υπόσχεται ότι δεν θα τους εγκαταλείψει ποτέ από κει ψηλά στον Ουρανό που θα βρίσκεται. Πάντα θα είναι κοντά στον καθένα που θα τον φωνάζει στην προσευχή του και θα επικαλείται το όνομά του για βοήθεια. Έπειτα, αφού τους έβαλε να υποσχεθούν ότι ποτέ δεν θα αποκαλύψουν σε κανέναν τον τόπο που θα τον ενταφιάσουν, άφησε την τελευταία του πνοή προφέροντας το όνομα του πολυαγαπημένου του Κυρίου Ιησού.

Μπορεί να μη μάθαμε ποτέ που ενταφιάστηκε το άγιο σώμα του, όμως, οι θαυματουργικές επεμβάσεις του μεγάλου και θαυματουργού ασκητή, του άγιου Στυλιανού, στα άρρωστα παιδιά και στις άτεκνες μητέρες είναι αμέτρητες μέχρι και σήμερα.

Για το λόγο αυτό, πολλοί είναι και οι ιεροί Ναοί που έχουν χτιστεί στο όνομά του, ώστε να δοξάζεται πάντοτε το πανάγιο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που δίνει πλούσια τη θεία Χάρη Του, σ’ όλους αυτούς που Τον υπηρετούν με πίστη και αγάπη.

Η μνήμη του οσίου Στυλιανού τιμάται κάθε χρόνο στις 26 Νοεμβρίου.

Η ευχή και η ευλογία του ας σκεπάζει και τις δικές μας τις ψυχές, ώστε να γίνουν απλές και αθώες σαν των μικρών παιδιών που αγαπούσε. Αμήν.
_____________________________________

(Βίος υπό του π. Ελπιδίου Βαγιανάκη, Εκδόσεις Φως Χριστού)

 

πηγή

αρχείο Ορθ.Απαντ. Νοέμβριος 2016