Ο Χριστιανός σήμερα είναι διάδοχος των Αποστόλων;

του πρωτ. Χρήστου Αιγίδη

(30/6/2015)

Ο Χριστός μας κάλεσε τους πρώτους μαθητές Του που ήταν ως επί το πλείστον ψαράδες, για να τους καταστήσει Αποστόλους. Σίγουρα η επιλογή δεν ήταν τυχαία, όπως άλλωστε και τίποτα που έπραξε ο Κύριός μας δεν ήταν τυχαίο. Η επιλογή αυτή έγινε για να μην μπορεί κανείς να αρνηθεί πως η Χάρις του Θεού ήταν Αυτή που οι αγράμματοι και απλοϊκοί ψαράδες έγιναν σοφοί και κήρυκες του Ευαγγελίου.

Η Χάρις του Κυρίου Ιησού και η Αγάπη του Θεού και Πατρός και η Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος μεταμορφώνει τους ανθρώπους και μεταβάλλει την άχαρη και ανούσια καθημερινότητά μας σε Κοινωνία Αγίων. Στον στενό κύκλο των μαθητών Του ο Κύριός μας όπως όλοι γνωρίζουμε, επέλεξε και τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Ο μαθητής αυτός έζησε από κοντά τον Χριστό μας. Τον άκουσε να κηρύττει, τον είδε να θεραπεύει, ποικίλως να θαυματουργεί, να ανασταίνει ανθρώπους, να περπατά πάνω στα κύματα. Έζησε την Αγιότητά Του με τα ίδια τα μάτια του . Και όμως τι έγινε ; Μετά τι έκαμε ο άνθρωπος αυτός ; Αυτό που θέλω να πω και να μεταφέρω με την συγκεκριμένη σκέψη μου είναι πως σημασία δεν έχει με ποιον είσαι και βρίσκεσαι αλλά εσύ τι κάνεις. Σημασία δεν έχει ποιος είναι ο Πνευματικός σου ή ο Επίσκοπός σου αλλά εσύ και εγώ τι είμαστε. Επειδή τον τελευταίο καιρό υπάρχει το φαινόμενο του γεροντισμού στους κόλπους της Εκκλησίας, απλά θυμίζουμε πως και ο Ιούδας γέροντα είχε τον ίδιο το Χριστό.

Στις τελευταίες συμβουλές που έδωσε ο Χριστός στους μαθητές Του έκανε σαφές, ξεκαθάρισε οριστικά και διαχρονικά πως το κύριο γνώρισμα των μαθητών θα είναι η μεταξύ τους αγάπη και ειρήνη. Και από αυτό το κύριο χαρακτηριστικό θα φαίνεται εάν και εμείς είμαστε μαθητές του Χριστού. Όλα τα αντίθετα φαινόμενα, όλες οι προσωπικές δυσκολίες και οι αγκυλώσεις στην συμπεριφορά μας με τους άλλους, όλες εκείνες οι κομπλεξικές καταστάσεις που δυσκολεύουν την επικοινωνία και την αγαπητική διάθεσή μας με τους άλλους, είναι μάλλον δείγματα πως δεν είμαστε μαθητές Του. Ή ακόμα και εάν είμαστε, σίγουρα δεν είμαστε καλοί μαθητές. Αυτό ισχύει για όλους! Για ρασοφόρους και μη. Τώρα θα που πείτε πως είναι δυσεύρετο να βρεις υγιείς και πνευματική συνεφημερία. Αυτό είναι μια θλιβερή πραγματικότητα. Και ακόμα όταν με δυσκολεύει η πρόοδος του αδελφού μου ή με πειράζει η συμπεριφορά του και πάλι εδώ κάτι δεν πάει καλά. Τελικά από  εμάς εξαρτάται το αν και το πόσο καλοί μαθητές του Χριστού είμαστε. Ιδίως εμείς οι κληρικοί πρέπει πολύ να το προσέξουμε αυτό το σημείο της αγάπης και της ειρήνης με τους αδελφούς μας. Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη προέτρεψε ο Κύριος τους Αποστόλους. Και εκείνοι όργωσαν τον κόσμο για να μεταφέρουν το μήνυμα του Ευαγγελίου. Από την Ασία μέχρι την Ευρώπη σε όλα τα πλάτη και μήκη του κόσμου, περπάτησαν κάτω από αντίξοες συνθήκες γι’ αυτό. Υπάκουσαν στην εντολή με κόπο και θυσίες, με δυσκολίες και κακουχίες. Δεν επαναπαύθηκαν αλλά με θάρρος αποφασιστικότητα και τόλμη εκπλήρωσαν την εντολή του Διδασκάλου τους. Και όλοι ( με ελάχιστες εξαιρέσεις ) μαρτύρησαν για την Αγάπη του Χριστού.

Εμάς σήμερα δεν μας ζητάει ο Χριστός να αφήσουμε τα σπίτια και τις οικογένειες μας, ούτε να πάμε στην άλλη άκρη του κόσμου. Εμείς απλά πρέπει να ζούμε κατά Θεόν. Αλλά δυστυχώς γίναμε Χριστιανοί του καναπέ. Νηστευτές των εστιατορίων. Άνθρωποι της γνώσης μα όχι του βιώματος. Αλλά η Βασιλεία του Θεού δεν έρχεται μετά παρατηρήσεως…

Εμείς οι Χριστιανοί της εποχής μας θα πρέπει να γινόμαστε με την ζωή και τις επιλογές μας παράδειγμα φωτεινό στους αδελφούς μας. Να είμαστε παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγήν. Να γευόμαστε εμείς και απλόχερα, δίχως κόπο και προσπάθεια, να μεταφέρουμε την γλυκύτητα της πνευματικής ζωής και στους αδελφούς μας. Με άλλα λόγια δηλαδή να γίνουμε μικροί Απόστολοι στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας , στην εργασία μας , στην Κοινωνία μας. ( Γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι η σχέση μας με την Εκκλησία δεν περνάει απαρατήρητη. Συχνά ακούμε την έκφραση για κάποιον που πάει στην Εκκλησία και δεν θα έπρεπε να έχει την όποια άσχημη συμπεριφορά. ) Πολλές φορές στην καθημερινότητά μας συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Με την συμπεριφορά μας δυσκολεύουμε τους άλλους, τους αποτρέπουμε να έρθουν στην Εκκλησία και σίγουρα δεν τους εμπνέουμε . Η ζωή μας δεν μυρίζει Χριστό. Η ζωή μας δεν έχει χαρά, ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία. Ενώ έχουμε την αιτία της χαράς, ξέρουμε τον τρόπο να την βιώσουμε εντούτοις παραμένουμε μακριά απο αυτή την προοπτική και δεν είμαστε χαρούμενοι και ουσιαστικοί Χριστιανοί και άνθρωποι.

Κλείνουμε αυτές τις σκέψεις με την ευχή, την ελπίδα και την προσδοκία να μοιάσουμε τους ψαράδες της Γαλιλαίας στην πίστη μα και στην βιοτή τους. ΑΜΗΝ !!!

πηγή : προσωπικό email, amen.gr

Ορθοδόξες Απαντήσεις Ιούνιος 2015